Korkowiec amurski kora
Cechy:
Korkowiec amurski to drzewo o szerokiej koronie i wysokości do 12 m. Pień
zwykle niski, pokryty grubą, elastyczną i regularnie spękaną, grubą korą, średnio
do 7 cm grubości, nadającą się do przerobu na korek. Pączki ukryte w
nasadach ogonków liściowych, bez łusek. Pędy jasnobrązowe, błyszczące, z wyraźnymi przetchlinkami.
Liście ułożone naprzeciwległe, po roztarciu silnie pachnące, nieparzystopierzaste,
5-13 listkowe, długości do 35 cm. Listki ustawione naprzeciwlegle, z długim,
ostrym wierzchołkiem, całobrzegie, długości 5-10 cm, z wierzchu nagie i połyskujące,
pod spodem, wzdłuż nerwu skąpo owłosione, na brzegu z przeświecającymi gruczołkami.
Liście korkowca jesienią przebarwiają się na żółto. Jest to roślina dwupienna.
Kwiaty drobne, zielonkawe, w szczytowych wiechach, niepozorne, zakwitają w
czerwcu. Owoce to czarne, kuliste pestkowce, średnicy 1 cm, o silnym, terpentynowym zapachu, dojrzewają we wrześniu
i bardzo długo utrzymują się na drzewie.
Rozmaitości: Rośnie
w dolinach rzek i pojedynczo w mieszanych lasach liściastych. Korkowiec amurski
to drzewo bardzo wytrzymałe na mrozy ale mniej wytrzymałe na suszę. Wymaga
żyznych, głębokich, świeżych gleb. Najlepiej rośnie w pełnym
oświetleniu, lecz znosi także niewielkie ocienienie. Liście wiosną rozwijają
się późno, jesienią wcześnie opadają (krotki okres wegetacyjny). Odznacza się
reguralną, obficie ulistnioną korona. Kwiaty bardzo miododajne. Owoce chętnie
zjadane przez ptaki. To cenne i efektowne drzewo
dla zadrzewień miejskich i osiedlowych. W parkach należy sadzić
pojedynczo, blisko dróg, aby pokazać oryginalne ulistnienie i pokrój. Rozmnaża
się z nasion wysiewanych wiosną po zimowej stratyfikacji.
Pochodzenie: Północna część Chin.
Lokalizacja: Park w Żelazowej Woli,
Park Saski w Warszawie, Łazienki Warszawskie.
|
