Strączyn żółty kora
Cechy:
Strączyn żółty to drzewo wysokości do 10 m (w swojej ojczyźnie do 20 m),
o nisko rozgałęzione i o szerokiej koronie. Pień pokryty gładką korowiną
podobny do buka. Drewno zabarwione na żółto. Młode pędy nagie, zielonkawoszare.
Pąki ukryte w nasadach ogonków liściowych. Liście nieparzysto- pierzaste, ustawione skrętolegle, 7-9 listkowe, nagie, długości do 30 cm.
Listki duże, szerokie, eliptyczne lub jajowate, długości 8-12 cm, wierzchołkowy listek charakterystycznie rozszerzony.
Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kwiaty motylkowate, białe, pachnące, w szerokich, luźnych, zwisających wiechach długości do 40 cm.
Kwitnie w czerwcu. Strąki płaskie, suche, długości do 8 cm, dojrzewają we wrześniu i przez zimę pozostają na drzewie.
Rozmaitości:
W Europie uprawiany był od początku XIX w. W Polsce rzadko spotykany w
parkach. Dość wytrzymały na niskie temperatury. W zachodniej Polsce nie przemarza
nawet podczas bardzo surowych zim. Oryginalne i dekoracyjne drzewo, zwłaszcza
w okresie kwitnienia i jesiennego przebarwiania liści.
Polecany do parków i zadrzewień osiedlowych, przede wszystkim w zachodniej i
południowo-zachodniej Polsce. Kwiaty miododajne. Wymaga dość żyznych, świeżych
gleb wapiennych i zacisznych, słonecznych stanowisk.
Sadzić należy pojedynczo na trawnikach lub w luźnych grupach. Rozmnaża się z
nasion, które należy wysiewać wiosną. Młode rośliny są wrażliwe na mrozy.
Pochodzenie:
Południowo-wschodnie obszary Ameryki Północnej. Rośnie w dolinach górskich rzek i strumieni (w Apallachach).
Lokalizacja:
Arboretum w Powsinie.
|
