Szydlica japońska
Cechy:
W swojej ojczyźnie szydlica japońska to drzewo wysokości do 50 m, o prostym,
gładkim i wysokim pniu. Korona gęsta, stożkowata, o gałęziach odstających
od pnia lub wzniesionych. Korowina na starych pniach brązowo-czerwona, łuszcząca
się włóknistymi pasmami. Pączki drobne, nie pokryte łuskami. Igły nie
opadają na zimę, szydlaste i sierpowato wygięte, u nasady rozszerzone i
zbiegające po pędzie, nieco spłaszczone, długości 8-15 mm, ustawione wokół
pędu spiralnie w pięciu prostnicach, na zimę często brązowieją. Roślina
jednopienna - kwiaty męskie zebrane w drobne kotki, wyrastające z kątów igieł
na wierzchołkach gałęzi, kwiaty żeńskie kuliste, osadzone na końcach krótkich
pędów bocznych. Szyszki kuliste, średnicy 1-3 cm, dojrzewają w roku
kwitnienia, a po wysypaniu się nasion długo pozostawiają na gałązkach. Na
tarczkach łusek nasiennych występują drobne wyrostki (w liczbie 3-5) i
dlatego powierzchnia szyszki jest szeroka i nieco kłująca. Nasiona drobne,
oskrzydlone, ciemnobrązowe, trójgraniaste.
Pochodzenie:
Japonia i wschodnie Chiny.
Rozmaitości:
Szydlica japońska wprowadzona została do uprawy także w wielu krajach poza
naturalnym zasięgiem jej występowania. Do Europy sprowadzona w połowie XIX w.
Rośnie bardzo szybko, lecz tylko w regionach o wilgotnym klimacie i łagodnych
zimach. Jest wrażliwa na niskie temperatury i bardzo wrażliwa na suszę. W
Polsce może być uprawiana tylko w najcieplejszych okolicach województw
zachodnich, jednak nawet tam nie osiąga większych rozmiarów, pozostając
niewysokim drzewem i często przemarza podczas surowszych zim. W arboretum w Kórniku
szydlica bardzo cierpi z powodu niedostatecznej wilgotności powietrza podczas
częstych okresów suszy i przemarza co kilka lat. Jako roślina rzadka i
oryginalna może zainteresować miłośników - dendrologów, którzy zapewniają
jej odpowiednie warunki wzrostu. Łatwo rozmnaża się wegetatywnie z sadzonek.
Również rozmnażanie z nasion nie przedstawia większej trudności.
Lokalizacja:
Arboretum w Karnieszewicach.
|
