Przed Muzeum Ziemi PAN znajduje się na otwartej przestrzeni szczególna kolekcja - 10 głazów narzutowych różnej wielkości i rodzaju z punktu widzenia składu petrograficznego. Przywlókł je tutaj ze Skandynawii lodowiec. Największy z głazów, zw. "Głazem Muzeum Ziemi", jest granitem o obwodzie ok. 8 m i wys. prawie 3 m, a w stołecznym rejestrze pomników przyrody figuruje on pod nr 1. Prócz pomnikowych głazów w skład ekspozycji wchodzi też rzadka skamieniałość organiczna. Obiekty te są one przykładem ekspozycji i zachowania ex situ, gdyż zwieziono je z różnych miejsc, głównie z warszawskich placów budów, gdzie odnajdywano je w zakumulowanych osadach polodowcowych glin i żwirów podczas kopania fundamentów pod budynki oraz metro. Muzeum Ziemi PAN nie jest jedynym w Warszawie miejscem "wtórnej akumulacji" polodowcowych eratyków. Miejsc większych skupień jest kilka, a łączna liczba głazów uratowanych od zniszczenia i dziś zdobiących reprezentacyjne budynki i miejsca pamięci w stolicy jest pokaźna (pod koniec lat 80-tych było ich ok. 110). Większość z nich uratowano dzięki ogromnemu zaangażowaniu służb ochrony przyrody, działaczy społecznych, zwłaszcza z Ligi Ochrony Przyrody oraz nagłośnieniu i pilotowaniu poszczególnych spraw przez lokalne środki masowego przekazu.