(tzw. Konwencja "Bońska" z 1979 r.)
Umawiające się strony,
uzgodniły, co następuje:
1. W rozumieniu niniejszej konwencji:
a) "gatunek wędrowny" oznacza całą populację lub geograficznie odrębną część populacji dowolnego gatunku lub niższej grupy taksonomicznej dzikich zwierząt, którego znaczna liczba osobników w sposób cykliczny i możliwy do przewidzenia przekracza jedną lub kilka granic jurysdykcji państwowej;
b) "stan zachowania gatunku wędrownego" oznacza sumę wpływów oddziałujących na gatunek wędrowny, które w perspektywie mogą wpłynąć na rozprzestrzenienie i liczebność gatunku wędrownego;
c) "stan zachowania" uznaje się za "korzystny", gdy:1) dane o dynamice populacji wskazują, że perspektywicznie gatunek wędrowny pozostaje żywotnym elementem ekosystemu;
2) areał gatunku wędrownego nie jest ograniczany ani zmniejszany, ani też nie będzie się zmniejszać w dłuższym okresie;
3) istnieje obecnie i w przewidywalnej przyszłości będzie istnieć środowisko wystarczające do trwałego zachowania populacji gatunku wędrownego;
4) rozprzestrzenienie i liczebność gatunku wędrownego osiąga swój historyczny zasięg i poziom w zakresie odpowiadającym istniejącym ekosystemom i zgodnym z racjonalnym gospodarowaniem dziką przyrodą;d) "stan zachowania" uznaje się za "niekorzystny", jeżeli jeden z warunków wymienionych w punkcie (c) niniejszego ustępu nie jest spełniony;
e) "zagrożony" w odniesieniu do danego gatunku wędrownego oznacza, że gatunek ten zagrożony jest wymarciem na terenie całego swego areału lub w znacznej jego części;
f) "areał" oznacza strefę występowania danego gatunku wędrownego, to znaczy wszystkie obszary wodne i lądowe zamieszkiwane przez dany gatunek wędrowny, w których przebywa on czasowo, które przekracza, lub nad którymi przelatuje w dowolnym czasie podczas swej naturalnej wędrówki;
g) "siedlisko" oznacza każdy obszar w granicach areału gatunku wędrownego, który charakteryzują warunki życia odpowiednie dla tego gatunku;
h) "państwo strefy" w odniesieniu do danego gatunku wędrownego oznacza każde państwo (bądź tam, gdzie ma to zastosowanie, także inną stronę, określoną w punkcie (k) niniejszego ustępu), sprawujące jurysdykcję nad którąkolwiek częścią strefy tego gatunku wędrownego, bądź państwo, którego statki pływające pod jego banderą podejmują pozyskiwanie tego gatunku wędrownego poza granicami jurysdykcji państwowej;
i) "pozyskiwanie" oznacza chwytanie, polowanie, odławianie, nękanie, umyślne zabijanie lub usiłowanie takich działań;
j) "porozumienie" oznacza porozumienie międzynarodowe dotyczące ochrony jednego lub wielu gatunków wędrownych, o których mowa w artykułach IV i V niniejszej konwencji;
k) "strona" oznacza państwo lub jakąkolwiek organizację regionalnej integracji gospodarczej utworzoną przez suwerenne państwa, posiadającą uprawnienia do negocjowania, zawierania i stosowania porozumień międzynarodowych w sprawach objętych niniejszą konwencją, dla których niniejsza konwencja weszła w życie.
2. Organizacje regionalnej integracji gospodarczej będące stronami niniejszej konwencji we własnym imieniu w sprawach należących do ich kompetencji korzystają z praw i obowiązków, które niniejsza konwencja nakłada na ich państwa członkowskie. W takich wypadkach państwa członkowskie tych organizacji nie mogą samodzielnie korzystać z tych praw.
3. Jeżeli niniejsza konwencja stanowi, że decyzja ma być podjęta większością dwóch trzecich, "obecnych i głosujących stron" lub w sposób jednomyślny, oznacza to "strony obecne i oddające głosy za lub przeciw". Przy ustalaniu większości, do "stron obecnych i głosujących" nie zalicza się stron wstrzymujących się od głosu.
1. Strony uznają wagę ochrony gatunków wędrownych i zgody państw strefy na podjęcie działań w celu ochrony tych gatunków wszędzie tam, gdzie jest to możliwe i stosowne. W działaniach tych szczególnie uwzględnione być powinny te gatunki zwierząt wędrownych, których stan zachowania jest niekorzystny. W celu ochrony tych gatunków i ich siedlisk właściwe i niezbędne kroki powinny być podejmowane indywidualnie lub we współpracy z innymi państwami strefy tych gatunków.
2. Strony uznają potrzebę podjęcia działań w celu uniknięcia zagrożenia jakiegokolwiek gatunku wędrownego.
3. W szczególności strony:
a) powinny sprzyjać badaniom nad gatunkami wędrownymi, współdziałać w tych badaniach i popierać je;
b) podejmować starania w celu zapewnienia bezpośredniej ochrony gatunków wędrownych wymienionych w załączniku I;
c) podejmować starania w celu zawarcia porozumień dotyczących ochrony i kontroli gatunków wędrownych wymienionych w załączniku II.
1. W załączniku I wymienia się zagrożone gatunki wędrowne.
2. Gatunek wędrowny może być umieszczony w załączniku I pod warunkiem, że wiarygodne dowody, łącznie z najlepszą wiedzą naukową, świadczą o tym, że gatunek ten jest zagrożony.
3. Gatunek wędrowny może być skreślony z załącznika I, jeżeli Konferencja Stron ustali, że:
a) wiarygodne dowody, łącznie z najlepszą wiedzą naukową, świadczą o tym, że gatunek ten nie jest już zagrożony;
b) istnieje nikłe prawdopodobieństwo ponownego zagrożenia gatunku z powodu zaniechania ochrony w wyniku skreślenia go z załącznika I.
4. Strony, będące państwami strefy w stosunku do jakiegokolwiek gatunku wędrownego wymienionego w załączniku I, podejmą starania w celu:
a) ochrony i, jeżeli jest to możliwe i stosowne, odtworzenia tych siedlisk gatunku, których odtworzenie jest konieczne do zapobieżenia groźbie zagłady tego gatunku;
b) zapobiegania, usuwania, równoważenia lub minimalizowania, w zależności od potrzeb, niekorzystnego wpływu działań lub przeszkód poważnie utrudniających bądź uniemożliwiających wędrówkę gatunków;
c) zapobiegania, zmniejszania lub kontrolowania, w możliwym i stosownym zakresie, czynników stanowiących zagrożenie lub mogących zwiększyć zagrożenie gatunków, łącznie ze ścisłym kontrolowaniem wprowadzania gatunków egzotycznych lub kontrolowaniem bądź eliminowaniem takich gatunków już wprowadzonych.
5. Strony będące państwami strefy jakiegokolwiek gatunku wędrownego wymienionego w załączniku I wydadzą zakaz pozyskiwania zwierząt należących do tego gatunku. Zakaz ten może być wyjątkowo uchylony, jednak wyłącznie, jeżeli:
a) pozyskiwanie ma cel naukowy;
b) pozyskiwanie odbywa się w celu umożliwienia rozmnażania lub przetrwania zagrożonego gatunku;
c) pozyskiwanie odbywa się w celu zaspokojenia potrzeb tradycyjnych konsumentów tego gatunku;
d) wymagają tego okoliczności nadzwyczajne, pod warunkiem, że wyjątki takie są dokładnie określone co do przedmiotu oraz ograniczone w czasie i przestrzeni; pozyskiwanie nie powinno się odbywać ze szkodą dla gatunku.
6. Konferencja Stron może zalecić stronom będącym państwami strefy jakiegokolwiek gatunku wędrownego wymienionego w załączniku I, aby podjęły one dalsze kroki uznane za właściwe dla dobra tego gatunku.
7. Strony powinny informować sekretariat konwencji, w możliwie najkrótszym czasie, o wyjątkach wprowadzonych zgodnie z ustępem 5 niniejszego artykułu.
1. W załączniku II wymienia się gatunki wędrowne posiadające niekorzystny stan zachowania, co do których istnieje potrzeba zawarcia międzynarodowych porozumień w celu ich ochrony i kontroli, jak również te, których stanowi zachowania znaczną korzyść mogłaby przynieść współpraca międzynarodowa nawiązana drogą porozumienia międzynarodowego.
2. Jeżeli okoliczności upoważniają do tego, gatunek wędrowny może być wymieniony zarówno w załączniku I, jak i załączniku II.
3. Strony będące państwami strefy jakiegokolwiek gatunku wędrownego wymienionego w załączniku II, będą dążyć do zawarcia porozumień, jeżeli będzie to korzystne dla danego gatunku, przy czym należy przyznać pierwszeństwo gatunkom, których stan zachowania jest niekorzystny.
4. Strony zachęca się do podejmowania działań zmierzających do zawarcia porozumień dotyczących każdej populacji lub każdej geograficznie odrębnej części populacji każdego gatunku lub niższej grupy taksonomicznej dzikich zwierząt, których osobniki regularnie przekraczają jedną lub kilka granic jurysdykcji państwowej.
5. Odpis każdego porozumienia zawartego zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu złożony zostanie w sekretariacie konwencji.
1. Celem każdego porozumienia jest odtworzenie gatunku wędrownego, którego porozumienie dotyczy, do poziomu odpowiadającego korzystnemu stanowi zachowania lub utrzymanie go na tym poziomie. Każde porozumienie powinno dotyczyć tych aspektów ochrony i kontroli odnośnego gatunku wędrownego, które służą osiągnięciu tego celu.
2. Każde porozumienie powinno dotyczyć całego areału gatunku wędrownego będącego przedmiotem porozumienia oraz powinno być otwarte do przystąpienia dla wszystkich państw strefy tego gatunku, bez względu na to czy są one stronami niniejszej konwencji.
3. Jeżeli jest to możliwe, porozumienie powinno dotyczyć więcej niż jednego gatunku wędrownego.
4. Każde porozumienie powinno:
a) określać gatunki wędrowne, których dotyczy;
b) określać areał i trasę wędrówki gatunków wędrownych;
c) przewidywać ustanowienie przez każdą ze stron instytucji państwowej realizującej porozumienie;
d) tworzyć odpowiednie mechanizmy, jeżeli jest to konieczne, ułatwiające osiągnięcie celów porozumienia, kontrolujące jego skuteczność oraz zapewniające przygotowywanie sprawozdań dla Konferencji Stron;
e) ustanowić procedurę rozstrzygania sporów między stronami porozumienia;
f) w odniesieniu do gatunków wędrownych waleni (Cetacea), co najmniej zakazywać wszelkich form pozyskiwania tego gatunku zabronionych na mocy innych wielostronnych porozumień oraz umożliwiać przystąpienie do porozumienia państwom nie będącym państwami strefy tego gatunku wędrownego.
5. Jeżeli jest to stosowne i możliwe, w każdym porozumieniu należy w szczególności uwzględnić:
a) okresowe przeglądy stanu zachowania gatunków wędrownych, których to porozumienie dotyczy, oraz ustalenie czynników mogących oddziaływać negatywnie na ten stan;
b) koordynację planów ochrony i kontroli;
c) badanie ekologii i dynamiki populacyjnej gatunków wędrownych objętych porozumieniem, ze szczególnym uwzględnieniem ich wędrówek;
d) wymianę informacji o gatunkach wędrownych objętych porozumieniem, ze szczególnym uwzględnieniem wymiany wyników badań i odnośnych danych statystycznych;
e) ochronę oraz, jeżeli jest to konieczne i możliwe, przywracanie siedlisk, których istnienie jest istotne do utrzymania korzystnego stanu zachowania, a także zapobieganie niekorzystnym zmianom tych siedlisk, z uwzględnieniem ścisłej kontroli wprowadzania gatunków egzotycznych lub kontroli już wprowadzonych gatunków egzotycznych, mogących wyrządzić szkodę gatunkom wędrownym;
f) utrzymanie sieci dogodnych siedlisk położonych na szlakach wędrówek;
g) jeżeli wydaje się to pożądane, tworzenie nowych siedlisk odpowiednich dla gatunków wędrownych lub ponowne wprowadzenie gatunków wędrownych do odpowiednich siedlisk;
h) eliminowanie w możliwie najszerszym zakresie lub równoważenie wpływu działań i przeszkód utrudniających albo uniemożliwiających wędrówkę gatunków;
i) zapobieganie wprowadzaniu do siedlisk gatunków wędrownych substancji szkodliwych dla tych gatunków, bądź też ograniczenie lub kontrola stosowania takich substancji;
j) kontrolę pozyskiwania gatunków wędrownych opartą na zdrowych, ekologicznych zasadach;
k) procedury koordynacji działań mających na celu zwalczanie nielegalnego pozyskiwania;
l) wymianę informacji o istotnych zagrożeniach gatunków wędrownych;
m) postępowanie w sytuacjach wyjątkowych, gdy z powodu poważnego zagrożenia danego gatunku wędrownego, konieczne jest szybkie i znaczne wzmożenie działań ochronnych;
n) informowanie opinii publicznej o treści i celach porozumienia.
1. Lista państw strefy gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach I i II będzie aktualizowana przez sekretariat konwencji na podstawie informacji otrzymywanych od stron.
2. Strony będą informować sekretariat konwencji, w stosunku do których gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach I i II uważają się za państwa strefy, a także o statkach pływających pod ich banderą, które poza granicami jurysdykcji państwowej podejmują działania mające na celu chwytanie gatunków wędrownych, o których mowa i, jeżeli jest to możliwe, o przyszłych planach dotyczących tego rodzaju działań.
3. Strony będące państwami strefy gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach I i II powinny informować, poprzez sekretariat konwencji, Konferencję Stron o środkach przez nie podejmowanych w celu realizacji postanowień niniejszej konwencji dotyczących tych gatunków, w terminie nie krótszym niż 6 miesięcy przed każdą zwykłą sesją Konferencji.
1. Konferencja Stron jest organem decyzyjnym niniejszej konwencji.
2. Sekretariat konwencji zwoła sesję Konferencji Stron nie później niż przed upływem 2 lat od wejścia w życie niniejszej konwencji.
3. Sekretariat zwoływać będzie następnie zwyczajne sesje Konferencji Stron, nie rzadziej niż co 3 lata, jeżeli Konferencja nie postanowi inaczej, oraz sesje nadzwyczajne, w dowolnym terminie, na podstawie pisemnego wniosku złożonego przez co najmniej jedną trzecią stron.
4. Konferencja Stron określa i kontroluje przepisy finansowe niniejszej konwencji. Na każdej ze swych zwyczajnych sesji Konferencja Stron przyjmuje budżet na następny okres finansowy. Każda ze stron dokonuje wkładu do budżetu w wysokości zgodnej ze skalą przyjętą przez Konferencję. Przepisy finansowe, w tym budżet, skalę wkładów i jej modyfikacje przyjmuje się przez jednomyślność wszystkich obecnych i głosujących stron.
5. Na każdej ze swych sesji Konferencja Stron dokonuje przeglądu realizacji niniejszej konwencji, w szczególności może:
a) dokonywać przeglądu i oceny stanu zachowania gatunków wędrownych;
b) dokonywać przeglądu postępu prac w dziedzinie ochrony gatunków wędrownych, szczególnie zaś tych, które wymienia się w załącznikach I i II;
c) dokonywać takich ustaleń i dostarczać takich wskazówek, jakie mogą być konieczne do wypełnienia obowiązków przez radę naukową i sekretariat konwencji;
d) otrzymywać i rozważać sprawozdania rady naukowej, sekretariatu, a także każdej ze stron oraz każdego organu stałego ustanowionego na mocy porozumienia;
e) zalecać stronom poprawę stanu zachowania gatunków wędrownych i dokonywać przeglądu postępów osiągniętych w ramach porozumień;
f) w przypadku gdy porozumienie nie jest zawarte, zalecać zwoływanie posiedzeń stron będących państwami strefy jakichkolwiek gatunków wędrownych lub grup gatunków wędrownych w celu przedyskutowania metod polepszania stanu zachowania tych gatunków;
g) wydawać stronom zalecenia w celu poprawy skuteczności niniejszej konwencji;
h) decydować o wszelkich dodatkowych środkach, które powinny być podjęte, aby zrealizowane zostały cele niniejszej konwencji.
6. Na każdej sesji Konferencji Stron należy określić czas i miejsce następnej sesji.
7. Na każdej sesji Konferencji Stron określa się i przyjmuje regulamin tej sesji. Podjęcie decyzji na sesji Konferencji Stron wymaga uzyskania większości głosów, w postaci dwóch trzecich głosów obecnych i głosujących stron, o ile niniejsza konwencja nie stanowi inaczej.
8. Przedstawiciele Organizacji Narodów Zjednoczonych, jej wyspecjalizowanych agencji, Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, jak również każdego państwa nie będącego stroną niniejszej konwencji oraz - w odniesieniu do każdego porozumienia - organu powołanego przez strony tego porozumienia, mogą uczestniczyć w sesjach Konferencji Stron w charakterze obserwatorów.
9. Każda instytucja lub organizacja mająca kwalifikacje techniczne w dziedzinie zachowania, ochrony i kontroli gatunków wędrownych, należąca do określonych poniżej grup, która poinformowała sekretariat o chęci wysłania swych obserwatorów na sesję Konferencji Stron, może być na nią dopuszczona, jeżeli co najmniej jedna trzecia obecnych stron nie zgłosi sprzeciwu. Dotyczy to:
a) instytucji i organizacji międzynarodowych, rządowych bądź pozarządowych oraz krajowych instytucji lub organizacji rządowych;
b) krajowych instytucji lub organizacji pozarządowych aprobowanych przez państwo, na terytorium którego mają swą siedzibę.
Po uzyskaniu zgody na uczestnictwo obserwatorzy ci mogą uczestniczyć w sesjach, bez prawa głosu.
1. Na swej pierwszej sesji Konferencja Stron powoła Radę Naukową, będącą organem doradczym w sprawach naukowych.
2. Każda ze stron może ustanowić członkiem Rady Naukowej wykwalifikowanego eksperta. W Radzie Naukowej zasiadać będą ponadto wykwalifikowani eksperci, wybrani i ustanowieni przez Konferencję Stron. Konferencja Stron określi liczbę ekspertów, kryteria ich wyboru i okres pełnienia funkcji.
3. Rada Naukowa będzie się zbierać na wniosek sekretariatu konwencji, na podstawie decyzji Konferencji Stron.
4. Za zgodą Konferencji Stron Rada Naukowa ustanowi własny regulamin.
5. Konferencja Stron określi funkcje Rady Naukowej, które mogą obejmować:
a) zapewnianie doradztwa naukowego Konferencji Stron, sekretariatowi konwencji oraz, za zgodą Konferencji Stron, organom powołanym na mocy niniejszej konwencji lub porozumienia, a także stronom;
b) wydawanie zaleceń dotyczących badań nad gatunkami wędrownymi i ich koordynacji, ocenę rezultatów takich badań w celu określenia stanu zachowania gatunków wędrownych oraz przygotowanie sprawozdań dla Konferencji Stron na temat tego stanu i sposobów jego poprawy;
c) wydawanie zaleceń dla Konferencji Stron na temat włączenia gatunków wędrownych do załączników I i II ze wskazaniem areałów tych gatunków wędrownych;
d) przygotowywanie zaleceń dla Konferencji Stron na temat szczególnych środków ochrony i kontroli, które powinny być uwzględnione w porozumieniach o gatunkach wędrownych;
e) przygotowywanie zaleceń dla Konferencji Stron na temat rozstrzygania problemów związanych z naukowymi aspektami realizacji niniejszej konwencji, szczególnie zaś na temat siedlisk gatunków wędrownych.
1. Na potrzeby niniejszej konwencji tworzy się sekretariat.
2. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji Dyrektor Wykonawczy Programu Ochrony Środowiska Organizacji Narodów Zjednoczonych organizuje i zapewnia działalność finansową sekretariatu. W takim zakresie i w taki sposób, jaki uzna za stosowny, może on korzystać z pomocy agencji i organizacji międzyrządowych lub pozarządowych, międzynarodowych lub krajowych, posiadających kwalifikacje techniczne w dziedzinie zachowania, ochrony i kontroli dzikich zwierząt.
3. Jeżeli Program Środowiska Narodów Zjednoczonych nie będzie mógł nadal utrzymywać sekretariatu konwencji, Konferencja Stron dokona innych uzgodnień w sprawie sekretariatu.
4. Funkcje sekretariatu obejmują:
a) organizowanie i obsługę:
1) Konferencji Stron,
2) sesji Rady Naukowej;b) utrzymywanie łączności i rozszerzanie kontaktów między stronami, stałymi organami ustanowionymi na mocy porozumień oraz innymi organizacjami międzynarodowymi zajmującymi się gatunkami wędrownymi;
c) uzyskiwanie z odpowiednich źródeł sprawozdań i innych informacji pomocnych dla realizacji celów niniejszej konwencji oraz odpowiednie upowszechnianie tych informacji;
d) zainteresowanie Konferencji Stron wszelkimi sprawami dotyczącymi celów niniejszej konwencji;
e) przygotowanie dla Konferencji Stron sprawozdań z pracy sekretariatu i realizacji niniejszej konwencji;
f) prowadzenie i publikowanie listy wszystkich gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach I i II z państw strefy;
g) popieranie, pod kierownictwem Konferencji Stron, zawierania porozumień;
h) prowadzenie i udostępnianie stronom wykazu porozumień oraz, o ile zażąda tego Konferencja Stron, dostarczanie informacji o tych porozumieniach;
i) prowadzenie i publikowanie listy zaleceń wydawanych przez Konferencję Stron na podstawie artykułu VII ustęp 5, punkty (e), (f), (g) lub decyzji podjętych na podstawie punktu (h) tego ustępu;
j) informowanie opinii publicznej o niniejszej konwencji i jej celach;
k) pełnienie wszelkich innych funkcji powierzonych mu na mocy niniejszej konwencji lub decyzji Konferencji Stron.
1. Niniejsza konwencja może być zmieniona na każdej zwyczajnej lub nadzwyczajnej sesji Konferencji Stron.
2. Każda ze stron może zgłosić propozycję poprawki.
3. Tekst każdej zaproponowanej poprawki wraz z uzasadnieniem powinien być przekazany do wiadomości sekretariatowi na co najmniej 150 dni przed sesją, na której będzie ona rozpatrywana oraz niezwłocznie przekazany przez sekretariat wszystkim stronom. Wszelkie uwagi do tekstu zgłaszane przez strony winny być zakomunikowane sekretariatowi nie później niż 60 dni przed rozpoczęciem sesji. Po upływie ostatniego dnia terminu zgłaszania uwag, sekretariat niezwłocznie przekaże stronom wszelkie uwagi, które wpłynęły do tego dnia.
4. Poprawki przyjmuje się większością dwóch trzecich głosów obecnych i głosujących stron.
5. Przyjęta poprawka wchodzi w życie wobec wszystkich stron, które ją przyjęły, w pierwszym dniu trzeciego miesiąca od daty, z którą dwie trzecie stron złożyło u depozytariusza dokument przyjęcia. Dla każdej ze stron, która złożyła dokument przyjęcia po dniu, w którym dwie trzecie stron złożyło swoje dokumenty przyjęcia, poprawka wchodzi w życie w stosunku do tej strony w pierwszym dniu trzeciego miesiąca następującego po złożeniu dokumentu przyjęcia.
1. Do załączników I i II można wnosić poprawki na każdej zwyczajnej i nadzwyczajnej Konferencji Stron.
2. Każda ze stron może zgłosić propozycję poprawki.
3. Tekst każdej zgłoszonej poprawki wraz z uzasadnieniem, oparty na najlepszej wiedzy naukowej, powinien być przekazany do wiadomości sekretariatowi na co najmniej 150 dni przed sesją oraz niezwłocznie przekazany przez sekretariat wszystkim stronom. Wszelkie uwagi do tekstu zgłaszane przez strony należy przekazać do wiadomości sekretariatowi nie później niż na 60 dni przed rozpoczęciem sesji. Po upływie ostatniego dnia terminu zgłaszania uwag, sekretariat przekaże niezwłocznie stronom wszelkie uwagi, które wpłynęły do tego dnia.
4. Poprawki przyjmuje się przez większość dwóch trzecich głosów obecnych i głosujących stron.
5. Przyjęta poprawka wchodzi w życie wobec wszystkich stron po 90 dniach od sesji Konferencji Stron, na której była przyjęta, z wyjątkiem tych stron, które zgłaszały zastrzeżenia zgodnie z ustępem 6 niniejszego artykułu.
6. W okresie 90 dni, o których mowa w ustępie 5 niniejszego artykułu, drogą pisemnego powiadomienia depozytariusza, każda ze stron może zgłosić zastrzeżenie do poprawki. Zastrzeżenie do poprawki może być wycofane drogą pisemnego powiadomienia depozytariusza, po czym poprawka wchodzi w życie w stosunku do tej strony po upływie 90 dni od daty jej wycofania.
1. Nic, o czym mowa w niniejszej konwencji, nie przyniesie uszczerbku kodyfikacji i rozwojowi Prawa Morza, prowadzonym przez Konferencję Organizacji Narodów Zjednoczonych na temat Prawa Morza, zwołanej na mocy rezolucji 2750C (XXV) Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, ani też obecnym i przyszłym roszczeniom oraz zamiarom prawnym żadnego z państw w kwestii Prawa Morza oraz charakteru i zakresu jurysdykcji państwowej nad wybrzeżem i banderą.
2. Postanowienia niniejszej konwencji w żaden sposób nie wpłyną na prawa i obowiązki którejkolwiek ze stron, wynikające z jakichkolwiek istniejących traktatów, konwencji i porozumień.
3. Postanowienia niniejszej konwencji w żaden sposób nie wpłyną na prawo stron do stosowania bardziej rygorystycznych niż określone w konwencji zasady ochrony gatunków wędrownych wymienionych w załącznikach I i II, ani też do stosowania przez nie środków ochrony gatunków nie wymienionych w załącznikach I i II.
1. Każdy spór, jaki może wyniknąć pomiędzy stronami na tle interpretacji lub stosowania postanowień niniejszej konwencji, będzie przedmiotem negocjacji pomiędzy stronami sporu.
2. Jeżeli spór nie może być rozstrzygnięty zgodnie z postanowieniami ustępu l niniejszego artykułu, strony mogą na podstawie porozumienia przekazać sprawę do arbitrażu, w szczególności do Stałego Trybunału Arbitrażowego w Hadze. Strony przekazujące sprawę są związane orzeczeniem arbitrażowym.
1. Postanowienia niniejszej konwencji nie mogą być przedmiotem ogólnych zastrzeżeń. Zastrzeżenia szczegółowe można zgłaszać zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu i artykułu XI.
2. Przy składaniu dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, każde państwo lub organizacja regionalnej integracji gospodarczej może zgłosić szczegółowe zastrzeżenie w sprawie włączenia do załącznika I lub załącznika II, bądź do obu załączników jednocześnie któregokolwiek gatunku wędrownego, po czym nie będzie ono uznawane za stronę odnośnie do przedmiotu zastrzeżenia, aż upłynie 90 dni od przekazania stronom przez depozytariusza powiadomienia o wycofaniu tego zastrzeżenia.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu dla wszystkich państw i organizacji regionalnej integracji gospodarczej w Bonn do dwudziestego drugiego czerwca 1980 r.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia złożone będą rządowi Republiki Federalnej Niemiec, który będzie depozytariuszem.
Po dwudziestym drugim czerwca 1980 r. niniejsza konwencja otwarta będzie do przystąpienia dla wszystkich państw i organizacji regionalnej integracji gospodarczej, które jej nie podpisały. Dokumenty przystąpienia składa się u depozytariusza.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu trzeciego miesiąca od daty złożenia u depozytariusza piętnastego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.
2. Dla każdego państwa lub organizacji regionalnej integracji gospodarczej, która ratyfikuje, przyjmuje lub zatwierdzi niniejszą konwencję bądź do niej przystępuje, po złożeniu piętnastego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, mniejsza konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu trzeciego miesiąca następującego po dniu złożenia przez to państwo lub organizację regionalnej integracji gospodarczej dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.
Każda ze stron może wypowiedzieć niniejszą konwencję w dowolnym czasie, w drodze pisemnego powiadomienia depozytariusza. Wypowiedzenie staje się skuteczne po dwunastu miesiącach od daty otrzymania powiadomienia przez depozytariusza.
1. Oryginał niniejszej konwencji w językach angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i hiszpańskim, z których każda wersja językowa posiada jednakową moc prawną, zostanie złożony depozytariuszowi. Depozytariusz przekaże uwierzytelnione odpisy każdej wersji językowej państwom i wszystkim organizacjom regionalnej integracji gospodarczej, które podpisały konwencję lub złożyły dokumenty przystąpienia do niej.
2. W porozumieniu z zainteresowanymi rządami depozytariusz przygotuje oficjalne wersje tekstu niniejszej konwencji w językach arabskim i chińskim.
3. Depozytariusz poinformuje wszystkie państwa i organizacje regionalnej integracji gospodarczej, które podpisały lub przystąpiły do niniejszej konwencji, a także sekretariat konwencji, o podpisaniu i złożeniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, o wejściu w życie niniejszej konwencji, wniesionych do niej poprawkach, szczegółowych zastrzeżeniach i notyfikacjach wypowiedzenia.
4. Niezwłocznie po wejściu w życie niniejszej konwencji jej uwierzytelniony odpis zostanie przekazany przez depozytariusza Sekretariatowi Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu rejestracji i publikacji, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, odpowiednio w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
SPORZĄDZONO w Bonn w dwudziestym trzecim dniu czerwca 1979 r.
brak dokumentów ratyfikacji; publikacje podają,
że Polskę obowiązuje od 1 maja 1996 r.;
Źródło tekstu.
Załącznik I; Załącznik II; początek dokumentu; chronologiczny spis prawnych aktów międzynarodowych
Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt.
(tzw. Konwencja "Bońska" z 1979 r.)
Objaśnienia
1. Występujące w załączniku gatunki wędrowne przedstawiono:
a) według nazwy gatunku lub podgatunku;
b) jako należące do wyższych jednostek taksonomicznych.
2. Nazwy jednostek systematycznych wyższych niż gatunek zostały podane jedynie w celu informacji lub klasyfikacji.
3. Skrót (s.l.) oznacza, że w danym przypadku nazwa naukowa została użyta w jej szerszym znaczeniu.
4. Gwiazdka * umieszczona przy nazwie gatunku oznacza, że dany gatunek, jego odrębna populacja lub wyższa jednostka taksonomiczna zawierająca tenże gatunek zostały zamieszczone w załączniku II.
SSAKI (MAMMALIA)
CHIROPTERA
PRIMATES
CETACEA
CARNIVORA
PINNIPEDIA
ARTIODACTYLA
Ptaki (Aves)
PROCELLARIIFORMES
PELECANIFORMES
CICONIFORMES
ANSERIFORMES
FALCONIFORMES
GRUIFORMES
CHARADRIIFORMES
PASSERIFORMES
GADY (REPTILIA)
TESTUDINATA
CROCODYLIA
RYBY (PISCES)
SILURIFORMES
1 oba gatunki wcześniej znane pod nazwą Eubalanea glacialis
2 wcześniej znany pod nazwą Lama vicugna*
początek dokumentu
Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt.
(tzw. Konwencja "Bońska" z 1979 r.)
Objaśnienia
1. Występujące w załączniku gatunki wędrowne przedstawiono:
a) według nazwy gatunku lub podgatunku;
b) jako należące do wyższych jednostek taksonomicznych.
Jeśli nie zaznaczono, że jest inaczej, wymieniona jednostka taksonomiczna wyższa od gatunku oznacza, że wszystkie wchodzące w jej skład gatunki zwierząt wędrownych mogłyby odnieść znaczne korzyści z postanowień zawartych porozumień.
2. Skrót "spp.", zamieszczony po nazwie rodziny lub rodzaju, oznacza odniesienie do wszystkich gatunków zaliczających się do danej jednostki taksonomicznej.
3. Inne nazwy jednostek taksonomicznych wyższych niż gatunek zostały podane jedynie w celu informacji lub klasyfikacji.
4. Skrót (s. l.) oznacza, że w danym przypadku nazwa naukowa została użyta w jej szerszym znaczeniu.
5. Gwiazdka * umieszczona przy nazwie gatunku lub innej wyższej jednostki systematycznej oznacza, że dany gatunek, jego odrębna populacja lub wyższa jednostka zawierająca jeden lub więcej gatunków zostały przedstawione w załączniku I,
SSAKI (MAMMALIA)
CHIROPTERA
CETACEA
PINNIPEDIA
PROBOSCDEA
SIRENIA
ARTIODACTYLA
PTAKI (AVES)
GAVIIFORMES
PODICIPEDIFORMES
PELECANIFORMES
CICONIIFORMES
PHOENICOPTERIFORMES
ANSERIFORMES
FALCONIFORMES
GALLIFORMES
GRUIFORMES
CHARADRIIFORMES
CORACIIFORMES
PASSERIFORMES
GADY (REPTILIA)
TESTUDINATA
CROCODYLIA
RYBY (PISCES)
ACIPENSERIFORMES
OWADY (INSECTA)
LEPIDOPTERA
początek dokumentu
Źródło tekstu: Wajda S., Żurek J. (red.). Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt. Instytut Ochrony Środowiska, Warszawa (z. 15).