Woj. małopolskie, pow. Nowy Targ, gm. Nowy Targ i Szaflary, ok. 1,5 km na płd.
od Rogoźnika, nad pot. Trawne. Teren OChK Województwa
Nowosądeckiego.
Prowincja: Karpaty Zach. z Podkarpaciem, podprowincja: Centralne Karpaty Zachodnie,
makroregion: Obniżenie Orawsko-Podhalańskie, mezoregion: Kotlina Orawsko-Nowotarska.
Uwaga: nie należy mylić nowej regionalizacji fizyczno-geograficznej z budową geologiczną !
Prowincja: Górska, Środkowoeuropejska, Dział: Karpaty Zachodnie, Okręg Beskidy,
Podokręg Bory Nowotarske.
Teren rezerwatu rozciąga się między 680 - 699,5 m n.p.m.
Rezerwat utw. w 1961 r.; jego powierzchnia wynosi 0,2556 ha, planowane jest powiększenie rezerwatu do 3,0570 ha.
Skałka
Rogoźnicka wznosi się ponad sąsiadującymi z nią od północy dwoma nieczynnymi
od 1977 roku kamieniołomami proponowanymi do objęcia ochroną w ramach powiększenia
rezerwatu. W południowej części skałki odsłaniają się muszlowce
sparytowe z wkładką muszlowca mikrytowego
w postaci wąskiej żyły neptunicznej przebiegającej
nieregularnie w poprzek kompleksu warstw. Północna część skałki jest mniejsza
i zbudowana z muszlowca mikrytowego. W całości odsłonięcia wydzielono liczne
(23), stromo ustawione, cienkie warstwy o łącznej miąższości ok. 40 m. Występujące
tu odmiany muszlowca różnią się wielkością kryształów kalcytu
będących materiałem spajającym bardzo liczne skamieniałości: pokruszone amonity,
aptychy (wieczka zamykające ujścia skorup amonitów), ramienionogi,
fragmenty członów i kielichów liliowców; muszle
są często wypełnione krystalicznym kalcytem. Na podstawie fauny określony został
wiek warstw sięgający od najniższego tytonu (najwyższe piętro górnej jury)
do beriasu (najniższe piętro dolnej kredy). Utwory z których
jest zbudowana skałka stanowią stratotyp formalnie
wydzielonego tu litostratygraficznego ogniwa
muszlowca z Rogoźnika formacji wapieni dursztyńskich
jednostki (sukcesji) czorsztyńskiej. Zespół występującej
tu fauny reprezentuje w obszarze alpejsko-karpackim najlepiej wykształcony biostratygraficzny
poziom amonitowy Semiformiceras semiforme
określający jego wiek na środkowy tyton. Stratygraficznie
starsze warstwy muszlowca należą do tytonu dolnego, a młodsze od wspomnianego
poziomu - do tytonu górnego i beriasu.
W nieczynnym kamieniołomie przylegającym od wschodu do rezerwatu, odsłaniają się w wysokiej ścianie (12 m) prawie poziomo leżące gruboławicowe, czerwone, mikrytowe muszlowce o miąższości ok. 10 m, mające rangę stratotypu ogniwa muszlowca z Rogoży, który jest facjalnym i wiekowym odpowiednikiem środkowotytońskiego muszlowca z Rogoźnika. W najwyższej części ściany kamieniołomu występują białe muszlowce mikrytowe z pogranicza jury i kredy. W bocznej ścianie kamieniołomu widoczne są ponadto białe wapienie krynoidowe wieku środkowojurajskiego i białe muszlowce mikrytowe. Utwory odsłonięte w kamieniołomie należą do jednostki (sukcesji) czorsztyńskiej.
W zachodnim kamieniołomie odsłaniają się miejscami górnokredowe margle reprezentujące ogniwo margli z Pustelni (formacja margli z Jaworek). Zawierają one bogatą mikrofaunę otwornic.
Skałka Rogoźnicka jest jednym z kilku powierzchniowych wystąpień skałek wchodzących w skład wąsko rozprzestrzeniającego się pienińskiego pasa skałkowego na płn. - zach. od Nowego Targu. Wznosi się ona ponad otoczenie i stanowi charakterystyczny element w krajobrazie Podhala. Skałkowe odsłonięcie muszlowca zajmuje ponad 1/3 powierzchni rezerwatu i jest usytuowane na wzniesieniu okonturowanym od północy ścianami nieczynnych kamieniołomów. Wychodnie w formie wydłużonych garbów długości 50 m i 30 m, rozdzielonych wąskim korytarzem, mają wysokość nie przekraczającą 5 m.
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Obiekt znajduje
się w centr. - zach. części Regionu Karpackiego (GK).
i należy do piętra umiarkowanie
ciepłe.
Zlewnia potoku Wielki Rogoźnik, który uchodzi do Czarnego Dunajca i którego dopływy praktycznie otaczają rezerwat z wszystkich stron (najbliżej Skałki znajduje się pot. Trawne).
Brak danych
U podnóża skałki występuje łąka mieczykowo-mietlicowa Gladiolo-Agrostietum, na skałkce murawy naskalne z udziałem elementów ciepłolubnych, szczególnie przy ekspozycji płd. i zach.
W
szczelinach skalnych rosną dwa gatunki paproci: zanokcica skalna Asplenium
trichomanes i zanokcica murowa Asplenium ruta-muraria. Z roślin
chronionych zarejestrowano dziewięćsił bezłodygowy Carlina
acaulis i goryczkę orzęsioną Gentiana ciliata.
Brak danych.
Skałka, otoczona niewielkim laskiem, wznosi się na płd. od wsi Rogoźnik, pozbawionej wybitniejszych zabytków. Od strony płd. znajduje się wieś Maruszyna, od płn. wsch., za wsią Rogoźnik, znajduje się Ludźmierz, będący najważniejszym sanktuarium religijnym Podhala. Po zach.stronie Skałki znajduje się spora płaska przestrzeń dająca dobry wgląd w rezerwat, będący najdalej na zach. wysuniętą wychodnią pienińskiego pasa skałkowego. Skałka funkcjonuje też pod nazwą "Rogoża".
Celem ochrony jest zachowanie in situ bogatego nagromadzenia skamieniałości o znaczeniu stratygraficznym dla osadów z pogranicza jury i kredy pienińskiego pasa skałkowego. W rezerwacie obowiązuje bezwzględny zakaz odłupywania skamieniałości i wychodzenia na skałkę. Należy skutecznie przeciwdziałać sukcesji drzew i krzewów, nie dopuszczając do zacienienia skałki i zarośnięcia jej otoczenia. To samo dotyczy obszaru proponowanego do włączenia w obręb rezerwatu. Uregulowanie praw własnościowych prywatnych działek na korzyść ochrony rezerwatu i proponowanego jego powiększenia, jest zadaniem priorytetowym.
Brak odrębnego regulaminu. Przy zwiedzaniu obowiązują ograniczenia art. 23a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37 ).
Rezerwat znajduje się poza szlakiem turystycznym. Z Rogoźnika pieszo na płd. ok. 1,5 km; możliwe także dojście od wsi Zaskale i szlaku turystycznego (czerwony) kierując się na płd. - zach. (ok. 3 km).
Obecnie brak. Istnieje opracowany szczegółowo projekt udostępnienia rezerwatu poprzez jego włączenie w sieć szlaków turystycznych Podhala i odpowiedniego zagospodarowania turystycznego.
Dojazd do Nowego Targu z Krakowa autobusem lub pociągiem, dalej autobusem z Nowego Targu do Rogoźnika.
W 1833 r. o Skałce pisał L. Zejszner, który docenił jej bogactwo fauny kopalnej. Z obszaru rezerwatu i sąsiednich wystąpień skałek zebrane zostały bogate kolekcje skamieniałości opracowane w wieku XIX przez K. A. Zittla, M. Neumayera, S. Zaręcznego i V. Uhliga. Zbiory nie zachowały się niestety w całości. Uzupełnione oraz zebrane i oznaczone od nowa okazy paleontologiczne z muszlowca rogoźnickiego, posłużyły do określenia jego przewodniego znaczenia stratygraficznego dla utworów z pogranicza jury i kredy na obszarze alpejsko-karpackim. Idea ochrony izolowanych skałek pienińskiego pasa skałkowego sięga lat międzywojennych. W drugiej połowie lat 50-ych eksploatacja prowadzona w otoczeniu skałki bezpośrednio zagroziła jej dalszemu istnieniu. W staraniach o ochronę obiektu zaangażowanych było wielu geologów, a zwłaszcza S. Małkowski i W. Goetel, ale dopiero konkretny projekt K. Birkenmajera stworzył realną podstawę ustanowienia tu rezerwatu w 1961 r. Na początku lat 80-ych w planie rekultywacji kamieniołomów przewidziano powiększenie rezerwatu, którego projekt i wniosek został opracowany w Instytucie Ochrony Przyrody PAN w 1993 r. i dotychczas czeka na realizację. Istotną przeszkodą są skomplikowane stosunki własnościowe licznych, prywatnych działek.
Nadleśnictwo w Nowym Targu, nadzór Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody w Kakowie.
Niszczenie powierzchni skałki, eksploatacja skamieniałości, zaśmiecanie otoczenia skałki, nie ograniczana sukcesja drzew i krzewów.