Karkonosze są najwyższym i najrozleglejszym pasmem sudeckim. Polska część (ok. 1/3 powierzchni masywu) obejmuje wierzchowinę i północne stoki Grzbietu Śląskiego i jego kontynuacji na płd. - wsch.: Śnieżki z Czarnym Grzbietem i Grzbietu Kowarskiego, który na Przełęczy Okraj styka się z Grzbietem Lasockim. Osią wymienionych grzbietów przebiega granica państwowa, a zarazem dział wodny rozdzielający dorzecza Odry i Łaby. Główna część masywu - Grzbiet Śląski ma charakter zrównanej wierzchowiny o wysokościach 1350 - 1450 m n.p.m., przedzielonej w połowie przebiegu położonymi blisko siebie przełęczami Dołek (1178 m n.p.m.) i Karkonoską (1198 m n.p.m.).

W sylwecie widzianego od północy Grzbietu Śląskiego słabo zaznaczają się najwyższe szczyty. Wyraźna jest natomiast kulminacja dominującej nad wierzchowiną karkonoską Śnieżki (1602 m n.p.m.) - najwyższego szczytu Sudetów.

Karkonoski Park Narodowy (5578 ha) obejmuje najwyższe partie masywu, wzdłuż granicy państwowej styka się ze swoim czeskim odpowiednikiem (Krkonosky Národní Park - 36212 ha), współtworząc z nim Bilateralny Rezerwat Biosfery Karkonosze/Krkonose MaB.

W budowie geologicznej polskiej części Karkonoszy dominują granity, w ich pd. - wsch części występują również hornfelsy, łupki łyszczykowe i gnejsy.

Wierzchowinowe zrównania masywu zostały ukształtowane w trzeciorzędzie. Rzeźba Karkonoszy została odmłodzona podczas epoki lodowcowej, która zostawiła po sobie kotły polodowcowe z jeziorami, moreny i nisze niwalne nadające krajobrazowi specyficzny charakter na tle innych środkowoeuropejskich średnich pasm górskich.

Gleby wykazują pionową strefowość rozmieszczenia. Dominują gleby kwaśne o niskiej zasobności w składniki pokarmowe.

Klimat Karkonoszy odznacza się dużą zmiennością pogody. Wykazuje on zespół właściwości nawiązujących do oceanicznego klimatu północnych rejonów Europy. Piętrowy układ roślinności obejmuje ekosystemy leśne dolnego i górnego regla, subalpejskie zarośla kosodrzewiny, ziołorośla, traworośla, specyficzne zbiorowiska liściastych krzewów i drzew powyżej granicy lasu. Na najwyższych szczytach rozwinęło się piętro alpejskie z murawami halnymi. Osobliwością flory karkonoskiej jest grupa gatunków będących reliktami glacjalnymi. Fauna odznacza się brakiem dużych drapieżników, stosunkowo liczne są ptaki, wśród których wyróżnia się grupa gatunków wysokogórskich.

W Parku istnieje Muzeum, prowadzona jest różnorodna działalność edukacyjna. Zwiedzanie Parku możliwe jest dzięki gęstej sieci szlaków turystycznych. W rejonach o najwyższych walorach przyrodniczych wyznaczono 6 ścieżek dydaktycznych.

W sieci ECONET-PL park znajduje się w obrębie obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym 35M, w sieci CORINE jest to ostoja przyrody nr 427 (Karkonosze) wraz szeregiem ostoi cząstkowych (nr 427b-h). Wg klasyfikacji IUCN Park zaliczony jest do kategorii II. Od 1992 r. jest też Międzynarodowym (bilateralnym, polsko-czeskim) Rezerwatem Biosfery.

Więcej informacji w opisie szczegółowym >>>