Park Narodowy Ujście Warty powstał na terenie końcowego odcinka tej rzeki, tuż przed jej ujściem do Odry, na terenie części Parku Krajobrazowego Ujście Warty, wchłaniając w całości rezerwat ornitologiczny "Słońsk".

Pomysł utworzenia Parku był stosunkowo świeży, jednak mógł zostać wcielonym w życie, ponieważ był inicjatywą lokalną, oddolną, wynikiem zrozumienia i zgodnego współdziałania z przyrodnikami samorządowych władz lokalnych, wojewódzkich, a nawet środowisk gospodarczych. Wszyscy oni postrzegali istnienie Parku jako stymulator rozwoju jego otoczenia. Ponieważ tereny te podlegały już wcześniej ochronie prawnej (zwłaszcza rygorystycznej w rezerwacie "Słońsk"), decyzja musiała być w pełni świadoma, a kalkulacja strat i zysków oparta na dobrych podstawach. Było to pierwsze takie zdarzenie w Polsce, gdzie atmosfera wokół obszarów chronionych od lat jest coraz gorsza.

Park powstał na prawie równinnym terenie poddawanym corocznym, okresowym wezbraniom wód powodującym powstawanie rozległych rozlewisk, będących idealnym terenem bytowania ptactwa wodnego, jednym z najważniejszych nie tylko w Polsce, ale ważnych także w skali Europy. W granicach Parku znalazły się tereny po płd. stronie rzeki, czyli głównie obszar rezerwatu "Słońsk" oraz tereny na prawym brzegu Warty, na płn. od "Słońska", czyli tzw. Polder Północny.

Teren Parku jest w stosunkowo małym stopniu naturalny z uwagi na funkcjonujące tu od setek lat urządzenia melioracyjne i przeciwpowodziowe oraz użytkowanie rolnicze. Ponieważ jednak gospodarka była podporządkowana od zawsze rytmowi nadawanemu przez wodę, a zbudowane przez człowieka urządzenia melioracyjne i przeciwpowodziowe nie spowodowały zaniku okresowych zalewów, powstał specyficzny krajobraz oraz półnaturalne biotopy, niezwykle ważne jako siedliska ptactwa wodno-błotnego, coraz mniej liczne z uwagi rosnącego zurbanizowania przestrzeni, powodującego zanik obszarów podmokłych i względnie czystych zbiorników wodnych.

Ekosystemy Parku są dość zróżnicowane i doliczono się tu ok. 60 zbiorowisk roślinnych oraz blisko 400 gatunków roślin naczyniowych, w tym szeregu rzadkich i chronionych, jednak roślinność trudno uznać tu za naturalną z uwagi na silne przekształcenia antropogeniczne, co przejawia się m. in. nikłym udziałem typowych dla takich terenów zbiorowisk łęgowych.

Największym bogactwem parku jest fauna ptasia, dla której w 1984 r. ówczesny rezerwat "Słońsk" włączono do sieci obszarów Konwencji Ramsar oraz uznano za jedną najważniejszych ostoi IBAE w Polsce.

"Słońsk" był od dawna miejscem prowadzenia badań naukowych i dydaktyki, dość dobrze wyposażonym technicznie. Rozwijana jest tu turystyka przyrodnicza, a zachowanie biotopów występujących tu ptaków będzie wymagało m. in. prowadzenia ograniczonej gospodarki rolnej, zwłaszcza wypasów i koszenia łąk, co będzie tutaj miało charakter zabiegów ochrony czynnej.

W sieci ECONET-PL Park znajduje się na terenie obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym nr 4M, w sieci CORINE południowa część Parku jest ostoją przyrody nr 206 (Rozlewiska Słońskie).

Więcej informacji w opisie szczegółowym >>>