Woj. warmińsko-mazurskie, powiat olecko-gołdapski, gmina Gołdap, k. wsi Pluszkiejmy.
Teren Parku Krajobrazowego Puszczy Rominckiej.
Prowincja: Niż Wschodniobałtycko-Białoruski, podprowincja: Pojezierza Wschodniobałtyckie,
makroregion: Pojezierze Litewskie; mezoregion: Puszcza Romincka.
Prowincja: Niżowo-Wyżynna Środkoweuropejska, dział: Północny, kraina: Suwalsko-Augustowska,
okręg Suwalski.
Średnio 192 m n.p.m.
Powierzchnia 146,72 ha, rezerwat utw. w 1974 r.
W podłożu obszaru rezerwatu występują osady lodowcowe i wodnolodowcowe pochodzące z okresu zlodowacenia północnopolskiego (ostatniego zlodowacenia w plejstocenie), wśród których dominują gliny zwałowe i piaski. Również morfologia obszaru ukształtowana została podczas tego zlodowacenia. Torfowisko wysokie powstało w miejscu całkowicie wypłyconego dawnego oczka wodnego.
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Rezerwat znajduje
się na płn. - wsch. krańcu Regionu Mazurskiego (BM)
Klimat chłodny, typowy dla rejonu mazurskiego. Na wpływ kontynentu nakłada się wpływ Bałtyku. Średnia temperatura stycznia wynosi tu -4 do -5°C, średnia temperatura lipca wynosi 17°C. Zima trwa do 120 dni i powyżej, lato trwa 60 dni. Średni roczny opad wynosi 500 - 700 mm i powyżej.
Rezerwat znajduje się na terenie zlewni rzeki Błędzianki. W części zachodniej rezerwatu znajdował się stary, nie konserwowany rów melioracyjny, który odprowadzał wody w kierunku północnym.
Na terenie rezerwatu występują głównie gleby hydrogeniczne - torf wysoki, torf przejściowy i torf niski; miejscami gleba torfowo-murszowa. Niewielki procent powierzchni przypada na gleby brunatne wyługowane utworzone z gliny średnio piaszczystej i gleby słabo zbielicowane zbudowane z piasków słabo gliniastych lub gliniastych.
Środkową część rezerwatu zajmuje torfowisko wysokie porośnięte rzadkim drzewostanem sosnowym z kompleksem zespołów kępkowych Sphagnetum medii et. rubelli i dolinkowych Sphagno-Caricetum limosae i Rhynchosporetum albae. Torfowisko otoczone jest pierścieniem boru bagiennego Vaccinio uliginosi-Pinetum i boru świerkowego torfowcowego Sphagno girgensohnii-Piceetum. Na obrzeżach kompleksu występuje pas olsu Carici elongate-Alnetum.
Gatunkami panującymi są mchy torfowce, skarłowaciała sosna zwyczajna, wełnianka pochwowata, modrzewnica zwyczajna i żurawina błotna. W słabo wykształconej warstwie krzewów występuje świerk i brzoza omszona.
Z rzadkich roślin torfowiskowych występują tu: żurawina błotna Oxycoccus palustris, bażyna czarna Empetrum nigrum, malina moroszka Rubus chamaemorus, rosiczka okrągłolistna Drosera rotundifolia, turzyca strunowa Carex chordorrhiza, turzyca nitkowata Carex lasiocarpa, bagnica torfowa Scheuchzeria palustris i przygiełka biała Rhynchospora alba.
Warstwę mchów tworzą torfowce (głównie Sphagnum medium i Sphagnum acutifolium). W borze świerkowym występuje listera sercowata Listera cordata, gwiazdnica długolistna Stellaria longifolia i borówka czarna Vaccinium myrtillus. W warstwie mchów dominuje torfowiec Sphagnum girgensohnii.
Rezerwat stanowi część dużego kompleksu leśnego, jakim jest Puszcza Romincka. Stanowi on ostoję łosia, sarny i dzika. Bytuje tutaj między innymi jenot, lis i borsuk.
Krajobraz rezerwatu należy uznać za naturalny (torfowisko otoczone borem). W rezerwacie brak zabytków kultury.
Celem ochrony jest zachowanie torfowiska wraz z borem bagiennym i stanowiskami wielu rzadkich gatunków roślin.
Rezerwat nie jest udostępniany do zwiedzania. Ponadto stosuje się tu art. 23a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37), oraz przepisy obowiązujące w PK Puszczy Rominckiej.
W pobliżu płn. granicy rezerwatu przebiega szlak turystyczny, poprowadzony tu po drodze gruntowej, sam rezerwat nie udostępniany.
Brak.
Dojazd z Gołdapi w kier. wsch. drogą na Żytkiejmy, za miejscowością Jurkiszki drogą gruntową ku płn. ok. 5 km do granic rezerwatu. Od Gołdapi ok. 9 km.
Brak danych.
Zarząd nad obiektem sprawuje Nadleśnictwo Gołdap.
Obiekt znajduje się w dobrym stanie, brak bezpośredniego oddziaływania zewnętrznych czynników negatywnych.