Stipa capillata L.
Rodzina trawy - Poaceae (Gramineae)
gatunek objęty ochroną ścisłą
Morfologia
Trawa
20-100 cm wysokości, o źdźbłach krótszych od liści, u nasady ze lśniącymi resztkami
starych pochew liściowych. Liście barwy szarozielonej, szczeciniaste, o wydłużonym
języczku. Kłoski zwykle 1-kwiatowe, duże, tworzą wiechowaty kwiatostan. Jednakowe
plewy w liczbie 2, w zarysie lancetowate, długości ok. 1,5 cm, o wiotkiej, zazwyczaj
krótszej od nich ości. Plewki do 12 mm długości, z włoskami u nasady; na górze
dolnej plewki znajduje się bardzo długa i zwykle skręcona, szorstka, nitkowata,
o kolankowym przegięciu ość, 8-15 (25) cm długości. Owocem ziarniak. 
Rozmieszczenie ogólne
Południowa, południowo-wschodnia i środkowa Europa, Kaukaz, zachodnia Syberię
oraz Azja środkowa. W Polsce gatunek osiąga północną granicę swego zasięgu.
Rozmieszczenie w Polsce
Znany ze stanowisk na Niecce Nidziańskiej, Wyżynie Kielecko-Sandomierskiej
i Lubelskiej, z nad dolnej Odry i Wisły oraz z Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej.
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Siedliska
Suche, silnie nasłonecznione stoki i zbocza dolin. Występuje na płytkich rędzinach
inicjalnych i r. właściwych, gipsowych lub węglanowych.
Niekiedy rośnie na czarnoziemach, rędzinach
próchnicznych oraz glebach brunatnych powstałych
z glin zwałowych. Gleby te są suche, zawierają węglan
wapnia, a odczyn waha się od zasadowego do obojętnego.
Fitocenozy
Jest składnikiem muraw stepowych należących
do związku Festuco-Stipion. Jest gatunkiem charakterystycznym dla zbiorowisk
ostnicowych, do których w Polsce południowej należy zespół Sisymbrio-Stipetum
capillatae, a w Polsce północnej reprezentowany przez zespół Potentillo-Stipetum
capillatae.
Biologia
Bylina. Okres kwitnienia ma w czerwcu i lipcu. W rozsiewaniu
nasion główną rolę odgrywa wiatr i zwierzęta.
Wielkość populacji
Tworzy gęste kępy czasem pokrywając znaczne powierzchnie. Populacje
złożone z kilkuset osobników.
Zagrożenie
Główne zagrożenie dla gatunku stanowi zarastanie, zalesianie i zaorywania
muraw stepowych.
Ochrona
Gatunek objęty ścisłą ochroną. Dla zachowania
jego naturalnych stanowisk konieczne jest zastosowanie niektórych form ochrony
aktywnej powstrzymujących sukcesję krzewów.
Ważniejsze piśmiennictwo
- Ceynowa-Giełdon M. 1976. Ostnice sekcji "Pennatae" w Polsce. Rozprawy Uniw.
M. Kopernika w Toruniu, Toruń.
- Głazek T. 1964. Rozmieszczenie stanowisk wiśni karłowatej (Cerasus fruticosa
Pall., Woronow) i ostnicy włosowatej (Stipa capillata L.) w dorzeczu
Opatówki na Wyżynie Sandomierskiej. Zesz. Nauk. Uniw. A. M., Biol. 5: 155-165.
- Koczwara M. 1949. Ostnice Polski. Chroń. Przyr. Ojcz. 5, 4-6: 25-30.
Zobacz także
Opracowanie
- prof. dr hab. Halina Piękoś-Mirek - Instytut Ochrony Przyrody PAN
- prof. dr hab. Zbigniew Mirek - Instytut Botaniki PAN
- mapa występowania gatunku wykonana wg materiałów Autorów.
<<< lista
gatunków >>>
Trawa
20-100 cm wysokości, o źdźbłach krótszych od liści, u nasady ze lśniącymi resztkami
starych pochew liściowych. Liście barwy szarozielonej, szczeciniaste, o wydłużonym
języczku. Kłoski zwykle 1-kwiatowe, duże, tworzą wiechowaty kwiatostan. Jednakowe
plewy w liczbie 2, w zarysie lancetowate, długości ok. 1,5 cm, o wiotkiej, zazwyczaj
krótszej od nich ości. Plewki do 12 mm długości, z włoskami u nasady; na górze
dolnej plewki znajduje się bardzo długa i zwykle skręcona, szorstka, nitkowata,
o kolankowym przegięciu ość, 8-15 (25) cm długości. Owocem ziarniak.