Woj. małopolskie, powiat chrzanowski, gmina Chrzanów, miejscowość Bolęcin,
Góra Bolęcka, na zachód od szkoły w Bolęcinie. Teren otuliny
Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych Wojew. Śląskiego,
tuż przy jej granicy.
Prowincja: Wyżyny Polskie, podprowincja: Wyżyna Śląsko-Krakowska, makroregion:
Wyżyna Krakowsko-Częstochowska, mezoregion: Grzbiet Tenczyński.
Prowincja: Niżowo-Wyżynna, Środkowoeuropejska, dział: Bałtycki, poddział: Pas
Wyżyn Środkowych, kraina: Wyżyna Śląska, Okręg Wschodni.
Ok. 350 m n.p.m.
Skałkę objęto ochroną jako pomnik przyrody w 1948 r.
Wzgórze Bolęckie jest zbudowane z wapieni i
dolomitów dolnego wapienia muszlowego (środkowy
trias), ponad którymi występują wapienie i dolomity reprezentujące
środkowy wapień muszlowy (dolomity diploporowe), zawierające liczne glony
z rodzaju Diplopora. Forma skałkowa jest zbudowana z takich właśnie skał
węglanowych, dość wyraźnie uławiconych, odznaczających się znacznym udziałem
kulistych form onkolitowych, powstałych wskutek działalności glonów sinicowych
w płytkiej strefie morza triasowego. Skała jest miejscami przekrystalizowana,
zawiera liczne, małe pustki po wypadnięciu onkolitów, a także pojedyncze, stosunkowo
duże człony liliowców oraz ośródki drobnych ślimaków.
Zróżnicowana spoistość wapieni jest zaznaczona obecnością wielu kawern, jamek
i kieszeni ułożonych równolegle do uławicenia. Kształt skałki odwzorowuje przebieg
płaszczyzn ciosowych i ławic. Powstała ona w miejscu zaawansowanej, lokalnej
cementacji utworów triasowych
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Obiekt znajduje
się w płd. zach. części Regionu Małopolskiego (WM)
na
pograniczu Subregionu Podkarpackiego (PP).
Region umiarkowanie ciepły, duże nasłonecznienie na otwartej powierzchni wierzchowiny.
Brak w najbliższym otoczeniu pomnika.
Płytka rędzina szkieletowa na spłaszczeniach skalnych, progach i w najbliższym otoczeniu.
Skałka wznosi się wśród pól uprawnych. Porasta ją miejscami roślinność naskalna i kserotermiczna a w najbliższym otoczeniu występują kępy krzewów: głogu jednoszyjkowego Crataegus monogyna, róży dzikiej Rosa canina, bzu czarnego Sambucus nigra i leszczyny pospolitej Corylus avellana.
Na skałce i w jej najbliższym otoczeniu żyje bogata malakofauna, obejmująca 35 gatunków oskorupionych ślimaków lądowych. Skałka stanowi ostoję dla gatunków wymienionych w Czerwonej Liście Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce, takich jak: Chondrula tridens, Oxychilus depressus, Clausilia parvula i Helicigona lapicida. W osadach wypełniających nisze skalne występuje malakofauna holoceńska.
Wzgórze zwieńczone formą skałkową wznosi się 70 m ponad dno doliny potoku Chechło. Falista powierzchnia wierzchowiny jest w większości bezleśna i zajęta pod uprawy.
Wznowienie formalnej ochrony przez ustanowienie pomnika przyrody. Konieczne jest ustawienie tablicy informacyjnej, a celowe byłoby również przywrócenie istniejącego niegdyś ogrodzenia z wytyczonymi przejściami; wskazane jest objęcie obiektu opieką przez miejscową szkołę.
Dojazd do Bolęcina z Chrzanowa. Skałka leży poza szlakami turystycznymi a dojście do niej nie jest objaśnione. Jedyną wskazówką jest nazwa ulicy "Skałkowa" w Bolęcinie, prowadzącej w kierunku wierzchowiny wzgórza do miejsca, z którego widać skałkę.
Przy zwiedzaniu obowiązują ograniczenia art. 31a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37).
Pomnik przyrody został zatwierdzony tuż po drugiej wojnie światowej (1948) na wniosek prof. Stanisława Siedleckiego - geologa, zasłużonego badacza triasu śląsko-krakowskiego (syna M. Siedleckiego). Skałka straciła status ochronny po reformie administracyjnej kraju, a nowy wniosek o ustanowienie obiektu Pomnik przyrody im. prof. S. Siedleckiego - Triasowa skałka wapienna w Bolęcinie" został opracowany w roku 2000 i przekazany do zatwierdzenia Wojewodzie Małopolskiemu.
Nadzór Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody w Krakowie.
Zarz. Urz. Woj. w Krakowie z dn. 27. 12. 1948 r. o uznaniu za pomnik przyrody.
Niszczenie powierzchni i odłupywanie fragmentów skalnych, palenie ognisk, a zwłaszcza wypalanie zużytych opon, pokrywanie ścian napisami przez rycie i malowanie, zaśmiecanie otoczenia i zasypywanie odpadkami nisz skalnych i nierówności gruntu.