Europa
środkowo-zachodnia, bez większości Wysp Brytyjskich oraz atlantyckich wybrzeży
Francji i Beneluxu, włącznie z Białorusią i Ukrainą na wschodzie. Na południu
obejmuje fragmentami otoczenie Morza Czarnego i M. Śródziemnego, w tym północno-zachodniej
części Afryki. W Polsce głównie na zachodzie i północy kraju, w pozostałej części
występuje w rozproszeniu i rzadko. 
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Całą polską populację lęgową szacuje się na 650 - 700 par. Większość stanowisk przypada na Pomorze środkowe i Wielkopolskę wraz z Ziemią Lubuską.
Zasiedla pobrzeża lasów liściastych i mieszanych, najczęściej w otoczeniu otwartych pól i łąk. Chętnie zasiedla podmokłe i częściowo zalesione doliny rzeczne. Żywi się drobnymi kręgowcami i padliną. Gniazda zakłada w lesie na wysokim drzewie (zwykle liściastym), które wykorzystuje przez wiele lat, a w którym składa 2-3 jaja. Wysiaduje (od kwietnia) głównie samica, po 28-38 dniach wykluwają się w kilkudniowych odstępach pisklęta. Młode przebywają w gnieździe około 45 -70 dni, przez pierwsze tygodnie od wylęgu pokarm samicy i pisklętom znosi samiec. Zdolność do lotu młode uzyskują po około 50 dniach. Zimuje na południu Europy i w północnej Afryce.
Wprawdzie spadek liczebności kani rudej odnotowano w XVIII, XIX i I połowieXX w., jednak później jej stan wyraźnie się poprawił i dziś jest to gatunek o niewielkim zagrożeniu - w "Polskiej czerwonej księdze zwierząt" (2001) zaliczony do kat. niższego ryzyka (NT). Podlega ochronie gatunkowej (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), a także Konwencji Waszyngtońskiej (Appendix II), K. Bońskiej (Appendix II) i K. Berneńskiej (Appendix II) oraz Dyrektywie Ptasiej UE (Annex I).