Gatunek
reprezentujący paleokseromontanny typ rozsiedlenia (palearktyczny
gatunek siedlisk górskich i suchych). Występuje w najwyższych, skalistych pasmach
górskich, w Europie w strefie śródziemnomorskiej, mniej więcej między 35 a 50
równoleżnikiem szer. geogr. północnej, od Gór Kantabryjskich do Kaukazu. Karpaty
Zachodnie są jedną z najbardziej na północ wysuniętych enklaw lęgowych pomurnika.
W Polsce gatunek ten zasiedla jedynie Tatry i Pieniny. W XVII-XVIII w. gniazdował
również w Sudetach. ![]()
Stwierdzony w parkach narodowych: ![]()
Na początku lat 90. polska populacja szacowana była na zaledwie 20-30 par lęgowych, z tego w Tatrach notowano 15-20, a w Pieninach - 5-10 par i rewirów lęgowych. Nowszych danych brakuje.
Zamieszkuje pionowe ściany i urwiska skalne, gnieżdżąc się w szczelinach i niewielkich otworach w skałach, często nieopodal płynących strug i potoków. W Tatrach notowany do wysokości 2100 m n.p.m., w Pieninach po najwyższe szczyty. Zimą schodzi w niższe partie gór, nawet do podgórskich osad ludzkich i miasteczek, np. do Zakopanego i Sromowców. Do rozrodu przystępuje tylko raz w roku. W maju lub czerwcu samica składa 2-5 białych, lekko upstrzonych jaj. Żywi się owadami, wijami i pajęczakami we wszystkich ich stadiach rozwojowych, zimą zapewne wszelkimi dostępnymi szczątkami organicznymi.
Umieszczony w "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" (1992) w kat. (E), w "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" (2001) w kat. krytyczne zagrożonie (CR). W Polsce krytycznie zagrożony wyginięciem ze względu na bardzo niski stan populacjny i wyspowy charakter wystepowania. W XVIII w. zanikł całkowicie na Sudetach. Czynniki losowe i nieprzewidzialny kataklizm mogą łatwo wyniszczyć drobne polskie populacje w Pieninach i Tatrach, tym bardziej że leżą one na północnym skraju zasięgu tego gatunku. Korzysta z ochrony gatunkowej (Dz. U. 1995, nr 13, poz. 61: Dz. U. 2001, nr 130, poz. 1456) i środowiskowej (Pieniński PN i Tatrzański PN). Ponadto objęty Konwencją Berneńską (Apppendix II).