gatunek objęty ochroną częściową
Roślina
10-30 (40) cm wysokości. Łodyga kwiatowa bezlistna, wyrastająca z przyziemnej
różyczki liściowej. Liście pomarszczone, jajowate lub eliptyczne, całobrzegie
lub ząbkowane, nagle zwężone lub stopniowo przechodzące w oskrzydlony ogonek.
Na szczycie łodyżki baldaszkowaty kwiatostan o kilku- do kilkunastu wonnych
kwiatach, 5-krotnych, do 2 cm średnicy, wyrastających na owłosionych szypułkach.
Kielich na ostrych kantach zielony a pomiędzy nimi białawy, rurkowaty lub dzwonkowaty,
ściśle obejmujący rurkę korony o ząbkach wciętych do 1/3-2/5 długości kielicha.
Korona z długą rurką i łatkami talerzykowato rozpostartymi, barwy jasnosiarkowożółtej
w gardzieli z pomarańczowym pierścieniem. Owocem podłużna torebka, wystająca
ponad kielich. Roślina bardzo zmienna pod względem owłosienia, kształtu liści
i ich ząbkowania oraz kształtu i długości kielicha. ![]()
W Europie występuje podgatunek typowy subsp. elatior. Na południu rośnie głównie w górach.
Pospolity od podnóży po piętro halne w Sudetach i Karpatach oraz częsty na
obszarach przylegających do gór. Najwyżej położone stanowisko występuje w Tatrach
(Małołączniak - 1098 m). Ku północy coraz rzadszy; w Wielkopolsce i na Mazowszu,
jedynie w rozproszonych stanowiskach. ![]()
Stwierdzony w parkach narodowych: ![]()
Rośnie na miejscach otwartych lub nieco ocienionych, na różnych typach podłoża. Spotykany na glebach eutroficznych, o dużej zawartości próchnicy, wilgotnych lub bardzo wilgotnych, charakteryzujących się odczynem od kwaśnego do zasadowego (pH 4,4-7,4). Są to rędziny, pararędziny (najczęściej brunatne), gleby brunatne, deluwialne, glejowe i mady rzeczne.
Rośnie w różnych typach zbiorowisk, na niżu w lasach liściastych z rzędu Fagetalia a w górach na łąkach z klasy Molinio-Arrhenatheretalia. Odmiana tatrzańska var. tatrensis, jest charakterystyczna dla ziołorośli (rząd Adenostyletalia alliariae).
Bylina. Okres kwitnienia jest związany z wysokością nad poziom morza i trwa od kwietnia do lipca. Kwiaty zapylają trzmiele. Jest rośliną leczniczą i trującą.
Zwykle tworzy bardzo liczne populacje, na które składają się setki, a czasem nawet tysiące osobników, porastających duże powierzchnie.
Stanowiska
pierwiosnka wyniosłego w Polsce południowej, ze względu na masowość występowania
gatunku generalnie nie są zagrożone. Tylko niektóre stanowiska mogą być niszczone
w wyniku różnorodnej działalności gospodarczej, a także przez pozyskiwanie gatunku
w dużych ilościach dla potrzeb przemysłu farmaceutycznego. Lokalnie zagrożenie
może stanowić masowy zbiór tej wczesnowiosennej rośliny dla celów dekoracyjnych.
Gatunek objęty częściową ochroną. Ponadto wiele stanowisk jest chronionych w parkach narodowych zarówno w górach jak i na niżu oraz w licznych rezerwatach na terenie Polski południowej.