Woj. mazowieckie, powiat siedlecki, gmina Wodynie, wieś Kołodziąż. Teren Łukowskiego
Obszaru Chronionego Krajobrazu.
Prowincja: Niż Środkowoeuropejski, podprowincja: Niziny Środkowopolskie, makroregion:
Nizina Południowopodlaska, mezoregion: Wysoczyzna Żelechowska.
Prowincja: Niżowo-Wyżynna, Środkowoeuropejska, Dział: Bałtycki, Podział: Pas
Wielkich Dolin, kraina: Podlaska, okręg Łukowsko-Siedlecki.
Od 171 do 192 m n.p.m.
Powierzchnia 550,15 ha (27 oddziałów leśnych uroczyska Seroczyn), rezerwat utw. w 1987 r.
Obszar rezerwatu leży w strefie moren czołowych jednego z plejstoceńskich zlodowaceń środkowopolskich (zlodowacenia Warty). Teren pagórkowaty, z nielicznymi zagłębieniami bezodpływowymi a nawet śladami po misach jeziornych, zbudowany z osadów gliniastych i piaszczysto-żwirowych.
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Rezerwat
znajduje się w Regionie Mazowiecko-Podlaskim (K)
Klimat typowy dla obszaru nizin, o wczesnym lecie i trwałej szacie śnieżnej. Średnia roczna temperatura powietrza wynosi 7-7,5°C, średnie roczne sumy opadu - 450-600 mm. Przeważają wiatry z kierunku zachodniego i południowo-zachodniego, średnia prędkość wiatru wynosi 2-3 m/s. Okres bezprzymrozkowy trwa około 170 dni, a wegetacyjny - około 210 dni.
Zmeliorowane, przesuszone bagienka w zagłębieniach bezodpływowych w środkowej części rezerwatu, z których jedno po wybraniu torfu funkcjonuje jako staw rybny.
Gleby brunatne właściwe i wyługowane, przesuszone torfowiska przejściowe.
Dominują lasy mieszane świeże ( grąd wysoki Tilio-Carpinetum i zbiorowiska przejściowe między grądem, a świetlistą dąbrową, tzw. grąd miodnikowy Melitti-Carpinetum, rzadziej i na mniejszych powierzchniach świetlista dąbrowa Potentillo albae-Quercetum). W wyżej położonej części rezerwatu występują zbiorowiska borów mieszanych świeżych Pino-Quercetum z panującą sosną. Teren wokół bagien porasta las mieszany wilgotny reprezentowany przez zespoły: Molinio-Pinetum i Populo tremulae-Quercetum. Najciekawsze przyrodniczo są fitocenozy świetlistej dąbrowy z najstarszymi dębami (80 lat) i runem z licznymi gatunkami roślin rzadkich i chronionych.
W drzewostanie dominują dęby (około 60% powierzchni rezerwatu): dąb bezszypułkowy panuje na siedliskach świeżych, dąb szypułkowy na wilgotniejszych. Duży jest również udział sosny zwyczajnej (38%), która była tu podsadzana. Brzoza brodawkowata, b. omszona, topola osika, jarzębina, lipa drobnolistna występują w domieszce. Najbardziej interesujące florystycznie są płaty świetlistej dąbrowy i grądu miodnikowego, w których rośnie szereg gatunków ciepłolubnych, obecnie coraz rzadziej spotykanych, jak: orlik pospolity Aquilegia vulgaris, pluskwica pospolita Cimicifuga europaea, naparstnica zwyczajna Digitalis grandiflora, turówka leśna Hierochloe australis, miodunka wąskolistna Pulmonaria angustifolia, gorysz siny Peucedanum cervaria, dziurawiec skąpolistny Hypericum montanum, marzanka barwierska Asperula tinctoria, dąbrówka kosmata Ajuga genevensis, rutewka mniejsza Thalictrum minus oraz trzy gatunki szczodrzeńców: szczodrzeniec rozesłany Chamaecytisus ratisbonensis, szczodrzeniec ruski C. ruthenicus i szczodrzeniec czerniejący Lembotropis nigricans. Z gatunków chronionych całkowicie występują m.in. : lilia złotogłów Lilium martagon, wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum, a z częściowo chronionych: konwalia majowa Convallaria majalis, kruszyna pospolita Frangula alnus i kalina koralowa Viburnum opulus.
Ssaki:
sarna, łoś, dzik, lis, borsuk, kuna domowa i leśna, piżmak.
Ptaki: zniczek, sóweczka, dudek, muchołówka białoszyja i mała, dzięcioł średni
i czarny, jastrząb, orzechówka, gniazdujące kruki.
Z gadów i płazów licznie występują: jaszczurka zwinka, padalec i rzekotka drzewna.
Teren pagórkowaty (szczególnie południowa część rezerwatu) wyróżniający się w płaskim, monotonnym krajobrazie Podlasia. Lasy, co prawda nie naturalne, ale zarządzane właściwie, zgodnie z charakterem siedliska (zbliżone do naturalnych).
Celem ochrony jest zachowanie drzewostanów z dużym udziałem dębu bezszypułkowego, który występuje tu blisko wschodniej granicy swego zasięgu.
Zgodnie z art. 23a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37).
Brak.
Brak.
Dojazd do Kołodziąża z Mińska Mazowieckiego lub Siedlec szosą na Stoczek Łukowski, pociągiem do Stoczka Łukowskiego.
O unikalnych drzewostanach dębowych na tym terenie pisał w latach 30. prof. J. Paczoski. Rezerwat utworzono w 1987r.
Opiekę nad obiektem sprawuje Nadleśnictwo Siedlce, Leśnictwo Seroczyn. Rezerwat podlega Wojewódzkiemu Konserwatorowi Przyrody w Warszawie.
Gospodarka leśna zorientowana na zyski a nie ochronę przyrody (trzebież najstarszych czy też najszybciej rosnących dębów, zbyt intensywne zabiegi pielęgnacyjne), zaśmiecanie.