Europa
Zachodnia i Północno-Środkowa, od Półwyspu Pirenejskiego po Fennoskandię z Wyspami
Brytyjskimi i północną częścią Półwyspu Apenińskiego. W Polsce w ubiegłych stuleciach
występował licznie w różnych częściach kraju, będąc nawet obiektem pozyskania
rybackiego. Ostatnio utrzymuje się tylko lokalnie, zwłaszcza w dolnej części
dorzecza Wisły i w rzekach przymorskich. 
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Niemożliwa do oszacowania, prawdopodobnie do kilkuset tysięcy osobników.
Zasiedla
rzeki i jeziora, zwłaszcza czyste o dnie humusowo-piaszczystym. Często też przebywa
wśród roślinności wodnej i zanurzonej, wśród obumarłych szczątków organicznych.
Spotykany też w Zalewie Wiślanym i Zalewie Szczecińskim. Osobniki dorosłe przebywają
również w morzu, z reguły w strefie przybrzeżnej. Gatunek anadromiczny
na tarliska do rzek występuje jesienią (m-ce X-XI) i wiosną (II-IV). Ikra składana
jest do dołków wygrzebanych w dnie rzeki przez samce. Samica składa przeciętnie
37 tys. ziaren ikry. W ciągu dwóch tygodni po tarle minogi giną. Larwy przechodzą
przeobrażenie przez 3-6 lat, zwykle w 4 roku życia pod koniec lata lub na początku
jesieni. W tym czasie młode minogi schodzą do
morza. Żerowanie zaczynają dopiero w wodzie słonej.
Gatunek wykazujący wyraźny regres na terenie całej Polski. Niegdyś w okolicach Gdańska i innych rejonach dolnej Wisły łowiono go masowo, niekiedy połów szacowany był na 50-100 ton (sic!). Gwałtowny spadek i zaniki populacji wykazano w II połowie ubiegłego (XX) wieku. Dziś tylko miejscami jest jeszcze liczny (np. w Drwęcy). Powodem zaniku jest przede wszystkim zanieczyszczenie wód i zamykanie rzek tamami bez przepławek. Podlega ochronie gatunkowej w stadium larwalnym (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61) i Dyrektywie Siedliskowej UE (Annex V). Włączony został do "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" jako kat. niższego ryzyka (NT).