Europa,
z wyjątkiem m. in. Wysp Brytyjskich, Azja Mniejsza i Syberia. W Polsce z różną
częstością występuje na terenach wyżynnych i na nizinach, wnika gdzieniegdzie
w Pogórze Karpackie (np. dolina Sanu w rejonie Sanoka). Wykazuje dużą zmienność
morfologiczną; na podstawie pomiarów konchologicznych za Polińskim (1917) wyróżniono
w Polsce 3 podgatunki: U. c. polonicus, U. c. ornatus i U. c. oviformis.
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Nie oszacowana. Podana z Polski z kilkudziesięciu stanowisk, wiele z nich nie zostało potwierdzonych w ostatnim półwieczu.
Zasiedla czyste wody bieżące, zbiorniki i cieki o piaszczystym i piaszczysto-żwirowym dnie. Bardzo wrażliwa na zmiany chemizmu wód, stąd jest dobrym bioindykatorem zmian siedliskowych. Jaja składane są wiosną, rozród trwa do wczesnego lata. Odznacza się stosunkowo grubą i ciężką muszlą, stąd nazwa gatunku.
Jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków małży w Polsce, spotykanych coraz rzadziej, w niektórych miejscach całkowicie wymarłych (np. północna Wielkopolska, Mazowsze, Górny Śląsk, Lubelszczyzna). Jak i inne małże najlepiej utrzymuje się w wodach o niskim zakwaszeniu (niska koncentracja jonów wodorowych), wysokim stężeniu wapnia, który jest budulcem muszli. Poważne zagrożenie dla małży stwarzają toksyczne metale, zwłaszcza kadm, ołów i rtęć, które są przepuszczane przez biofiltry i kumulowane w organizmach skójki. Pobieranie metali ciężkich przez małże przyczynia się natomiast do poprawy jakości wód. Proces zanikania tego gatunku nie jest dostatecznie kontrolowany. Czyni się jednak starania aby gatunek ten bliżej rozpoznać, a także wpisać do "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" i wprowadzić na listę gatunków chronionych. Skójka ta wprowadzona jest do załączników Dyrektywy Siedliskowej UE (Annexex II/IV) oraz na światową Czerwoną listę IUCN (kategoria niższego ryzyka - NT).