Zasiedla strefę stepów, lasostepów
i pustyń Eurazji od Czech i Siedmiogrodu po dorzecze Amuru we wsch. Azji. Wykryte
w ostatnim półwieczu stanowiska tego gatunku
w Polsce należą do ukraińskiej populacji nadbużańskiej;
znajdują się one na Wyżynie Lubelskiej w okolicach Hrubieszowa, Zamościa i Krasnystawu.
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Nieznana. Przypuszczalnie od kilkunastu do kilkudziesięciu osobników po polskiej stronie Bugu.
Zwierzę wybitnie stepowe, zasiedlające również siedliska kserotermiczne i stepopodobne, często w obrębie kolonii swych głównych ofiar - susłów perełkowanych Spermophilus suslicus (np. Mokre k. Zamościa, Gliniska k. Hrubieszowa, Dobużek nad Huczwą). Żywi się także innymi gryzoniami i ssakami, ponadto ptakami, płazami, rybami i niektórymi bezkręgowcami. W jednym przypadku, w obrębie rezerwatu susłów w Gliniskach stwierdzono parę dorosłych tchórzy stepowych, która wyprowadziła 9 młodych.
W Polsce bardzo rzadki i ograniczony w występowaniu do niewielkiej enklawy dość odległej od zwartego zasięgu gatunku, jednak jest to zwierzę o umiarkowanym zagrożeniu - witalne i zdolne do szybkiej odbudowy swego stanu populacyjnego. Zajmuje siedliska stosunkowo bezpieczne, znacznie wykluczające się z wymogami ekologicznymi konkurencyjnego tchórza zwyczajnego M. putorius. Podlega ochronie gatunkowej (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), Konwencji Berneńskiej (Appendix II), wpisany jest do "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" - w wyd. z 1992 r. w kat. rzadkich (R), w wyd. obecnym (2001) w kat. bliskich zagrożenia (NT).