Bieszczadzki Park Narodowy jest cennym pod względem przyrodniczo-krajobrazowym terenem, położonym w Bieszczadach Zachodnich - geograficznie zaliczanych do Karpat Wschodnich. Całe Bieszczady stanowią niewątpliwy fenomen przyrodniczo-historyczny na skalę europejską. W związku z depopulacją tego terenu w pierwszych latach po II wojnie światowej, przyroda w wielu miejscach zatarła już lub zaciera ślady po dawnej działalności gospodarczej i pasterskiej. Postępująca sukcesja roślinnościi pozostałości po kulturze materialnej wyróżniają ten bogaty w faunę puszczańską, zalesiony obszar. (RP, TW)

BPN obejmuje pasmo Połonin-Tarnicy (z połoninami Wetlińską i Caryńską oraz grupą Bukowe Berdo-Halicz-Tarnica) oraz fragment Gór Ciśniańskich z pasmami Rawki i Wołosania. Układ grzbietów i obniżeń dolinnych nawiązuje do zróżnicowanej litologii podłoża. W Bieszczadach wyraźnie rysuje się charakterystyczny rusztowy układ grzbietów będący efektem dowiązywania rzeźby do budowy geologicznej. Zróżnicowanie gleb litogenicznych, brunatnoziemnych i hydrogenicznych, najpowszechniej występujących w wysokich Bieszczadach, a w szczególności ich głębokości i zasobności w wodę i składniki pokarmowe decyduje o wykształceniu naturalnych zbiorowisk roślinnych. (WM).

Najcenniejszymi pod względem przyrodniczym są drzewostany o charakterze pierwotnym- występujące w górnych odcinkach potoków Tworylczyk, Hylaty czy Górna Solinka. Unikalne w swoim charakterze są połoniny - piętro subalpejskich łąk - zajmujące powierzchnię ponad 2000 ha obszaru parku.

Na terenie Parku zasadniczo występują 2 piętra roślinności - regiel dolny do ok. 1150-1200 m n.p.m. (lasy bukowo-jodłowe, jaworzyny i olszynka karpacka) oraz połoniny wraz z zaroślami krzewiastymi. W odróżnieniu od Beskidów Zachodnich brak tutaj piętra górnoreglowych świerczyn.

Fauna cechuje się obecnością dużych ssaków kopytnych (jeleń, reintrodukowany żubr) oraz drapieżników (wilk, ryś).

Obszar Parku umożliwia zachowanie naturalnych zależności ekologicznych między tymi gatunkami. Otwarte powierzchnie łąkowe stanowią cenny obszar żerowania dla ptaków drapieżnych takich jak orzeł przedni czy orlik krzykliwy.

Park udostępnia ok. 150 km szlaków pieszych. Funkcjonuje już 8 ścieżek przyrodniczych (w tym jedna dla osób niepełnosprawnych), a docelowo planuje się ich -11. Oferta dla zwiedzających wzbogacona jest poza tym o sieć szlaków konnych i rowerowych.

Edukacja ekologiczna szerzona jest poprzez stałe programy edukacyjne dla dzieci i młodzieży, ekspozycje muzealne , prelekcje czy też kameralne i terenowe warsztaty, jakie organizuje Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny Parku w Ustrzykach Dolnych.

Park posiada obszerny program ochronny w postaci zatwierdzonego w 1997 roku Planu Ochrony.

W sieci ECONET-PL park znajduje się na terenie obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym nr 45M, w sieci CORINE jest Park znajduje się w granicach wielkiej ostoi przyrody nr 637 (Bieszczady). Według klasyfikacji obszarów chronionych IUCN park posiada kategorię II. Od 1992 r. jest Rezerwatem Biosfery wchodzącym w skład międzynarodowego rezerwatu biosfery "Karpaty Wschodnie" od 1998r. - trilateralnego , ponadto posiada Dyplom Europy przyznany przez Radę Europy. Jest jednym z najbardziej znanych polskich parków narodowych w Europie. (RP, TW)

Więcej informacji w opisie szczegółowym >>>