Europa
Środkowa, Zachodnia i Południowa. W Polsce notowany głównie w zachodniej i południowej
części kraju, tak na nizinach, jak i w górach. Wszędzie jednak jest bardzo rzadki.
Europa
Środkowa, Zachodnia i Południowa. W Polsce notowany głównie w zachodniej i południowej
części kraju, tak na nizinach, jak i w górach. Wszędzie jednak jest bardzo rzadki.
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Stan polskiej populacji gniewosza nie jest znany; intuicyjnie oceniając może ona liczyć setki osobników, prawdopodobnie nie więcej niż 1 tysiąc.
Jest to gatunek ciepłolubny, zajmuje siedliska suche, dobrze nasłonecznione, półotwarte i ekotonalne (np. brzegi lasów i pól uprawnych). Preferuje siedliska o strukturze mozaikowatej, gdzie obok zbiorowisk roślinności zielnej rosną krzewy, wystają skałki, resztki murów, bądź zalegają kłody martwych drzew. Okres godowy zaczyna zaraz po wyjściu z nor i snu zimowego, tj. w kwietniu i maju. Rozwój zarodkowy odbywa się w jajowodach i trwa 3-4 miesiące. Młode rodzą się w sierpniu lub na początku września w liczbie od kilku do 19 osobników. Dojrzałość płciową osiąga po 3-4 latach. Żywi się jaszczurkami, mniejszymi wężami, gryzoniami i innymi drobnymi kręgowcami. Żeruje w dzień i wieczorami. Niejadowity.
Od kilku dziesięcioleci areał gniewosza kurczy się tak w kraju jak i całej Europie Środkowej. W rezultacie jego stwierdzenia są coraz rzadsze i istnieje obawa, że wyginął w niektórych, zwłaszcza centralnych i północno-wschodnich rejonach kraju. Proces ten nie jest jednak dobrze rozpoznany. Gniewosz od lat 50. podlega w kraju ochronie gatunkowej (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), także Konwencji Berneńskiej (Appendix II) i Dyrektywie Siedliskowej UE (Annex IV). Wprowadzony został do nowej "Polskiej czerwonej księgi zwierząt " (2001) w kat. wysokiego ryzyka (VU).