gatunek objęty ochroną ścisłą
Roślina
do 30 cm wysokości z kulistą cebulą ok. 3 cm średnicy, pokrytą brunatnymi łuskami.
Łodyga bezlistna, z 1, rzadko 2 kwiatami na szczycie. Liście odziomkowe dorównujące
długością łodydze lub nawet dłuższe, równowąskie 2-3 (rzadko 4), 4-13 mm szerokości,
na wierzchołku zaokrąglone.
Kwiat dzwonkowaty, na cienkiej szypułce w nasadzie z pochwiastym listkiem.
Działek okwiatu 6, długości ok. 2,5 cm, barwy białej, pod szczytem z żółtozieloną
plamką. Pręcików 6, krótszych od działek okwiatu. Słupek dolny z szyjką silnie
zgrubiałą. Owocem kulista, mięsista torebka. 
Naturalny zasięg śnieżycy wiosennej obejmuje środkową i południową Europę (oprócz obszaru śródziemnomorskiego). Przez Polskę przebiega północna granica zasięgu gatunku.
Gatunek reglowy, występujący głównie w Sudetach i w Karpatach Wschodnich (Bieszczady)
na do 1180 m n.p.m. Poza tym rzadko spotykany na Wyżynie Śląskiej oraz w południowej
Wielkopolsce. 
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Lasy, zarośla i łąki. Rośnie na eutroficznych glebach brunatnych i madach próchnicznych. Są to gleby od wilgotnych do mokrych, charakteryzujące się odczynem kwaśnym do zasadowego (pH 5,5-8,0).
Wchodzi w skład lasów łęgowych należących do związku Alno-Padion. Masowo występuje w zespole olszynki karpackiej Alnetum incanae. Ponadto spotykany też w mezofilnych lasach liściastych (związek Fagion) jak również na wilgotnych lub mokrych łąkach kośnych (związek Calthion).
Bylina. Kwitnie w marcu i kwietniu. W zapylaniu uczestniczą głównie pszczoły. Nasiona rozsiewane są przez mrówki. Rozmnaża się generatywnie i wegetatywnie, wytwarzając nowe cebulki. Roślina trująca, zawiera alkaloidy (m. in. leukoinę i galantaminę)
Populacje duże, liczą setki a nawet tysiące osobników.
Jako jedna z pierwszych roślin pojawiających się na wiosnę, śnieżyca wiosenna jest zrywana na sprzedaż oraz chętnie przesadzana do ogródków. Zagrożone są również jej siedliska tj. lasy łęgowe niszczone w czasie regulacji rzek. Na polskiej "czerwonej liście" uznany za gatunek narażony na wyginięcie (kategoria V).
Gatunek objęty ścisłą ochroną. Niewielka część stanowisk występuje na terenach parków narodowych. Proponuje się uprawę śnieżycy wiosennej w ogrodach, co skutecznie zapobiegłoby niszczeniu jej na stanowiskach naturalnych.