gatunek objęty ochroną ścisłą
Roślina
do 30 cm wysokości. Z jajowatej lub kulistawej cebuli wyrastają liście odziomkowe
i cienka łodyżka kwiatowa, otoczona w nasadzie biało błoniastym, pochwiastym
liściem. Liście w liczbie 2 rzadko 3, równowąskie, o barwie sinozielonej, szerokości
4-10 mm, krótsze od łodygi, z 1-2 wystającymi liniami.
Pojedynczy, biały, dzwonkowaty kwiat, zwisający na szypułce, wyrasta na szczycie
łodygi. Pąk kwiatowy okryty 2 zrośniętymi z sobą podsadkami, pozostającymi w
postaci pochewki w nasadzie szypułki. Okwiat nie zróżnicowany na kielich i koronę,
lecz utworzony z 6 działek, z których 3 zewnętrzne działki są śnieżnobiałe,
podłużnie eliptyczne, na szczycie zaokrąglone; wewnętrzne - krótsze od zewnętrznych,
mają w górnej części zieloną plamę i są wycięcie na szczycie. Pręcików 6. Słupek
dolny. Torebka mięsista, żółtozielona. 
Zasiedla środkową i południową Europę, Kaukaz oraz Azję Mniejszą. W Polsce osiąga północną granicę zasięgu.
Rośnie w Polsce południowej i środkowej, głównie w górach w reglu dolnym i
na pogórzu oraz na obszarach przyległych. Najwyżej notowany w Tatrach na Świńskiej
Turni 1290 m n.p.m. W Polsce północnej występuje tylko na stanowiskach synantropijnych.
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Występuje na głębokich rędzinach i pararędzinach oraz glebach brunatnych właściwych, rzadziej na madach i czarnych ziemiach. Są to gleby wilgotne lub bardzo wilgotne, eutroficzne, o odczynie kwaśnym do zasadowego (pH 5,1-7,5), z dużą zawartością próchnicy, charakteryzujące się uziarnieniem glin lub pyłów.
Gatunek charakterystyczny dla mezofilnych lasów liściastych z rzędu Fagetalia sylvaticae. W Karpatach jest składnikiem buczyny Dentarioglandulosae-Fagetum.
Bylina.
Kwitnie od lutego do kwietnia, ale dopiero po 6 latach zakwita po raz pierwszy
od wykiełkowania. Zmiany temperatury powodują stulanie się działek okwiatu na
noc i w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Kwiaty zapylane są głównie
przez pszczoły, a rozsiewanie nasion odbywa się za pośrednictwem mrówek. Rozmnaża
się zarówno generatywnie, jak i wegetatywnie, przez cebulki potomne rozwijające
się w pachwinie pochwiastego liścia cebulki macierzystej. Roślina trująca, zawiera
toksyczne alkaloidy (galantamina, niwalidyna, leukoina).
Tworzy duże populacje, złożone są z setek osobników, rosnących w większych lub mniejszych skupieniach.
Dużym zagrożeniem jest masowy zbiór śnieżyczki przebiśniegu w celu sprzedaży, jak również wykopywanie i przesadzanie do ogródków. Ponadto wskutek kurczenia się powierzchni lasów liściastych i ich zamiany na monokultury drzew szpilkowych, gatunek ten utracił liczne stanowiska.
Gatunek objęty ścisłą ochroną, ponadto część stanowisk jego znajduje się w obszarach chronionych (parki narodowe, rezerwaty). Można zapobiec niszczeniu śnieżyczki na stanowiskach naturalnych, rozpowszechniając jej oprawę w ogródkach przydomowych.