Utworzony w 1981 roku park narodowy obejmuje centralne partie Gorców z Obidowcem, masywem Turbacza 1310 m n.p.m. (sam szczyt Turbacza jest dotychczas poza granicami Parku) i Kiczorą (1282 mn. p. m) oraz pasmami: Kudłońskim (z Kudłoniem i Mostownicą) i Kamienickim (Gorc Kamienicki - Jaworzyna Kamienicką). To dobrze wyodrębnione pasmo górskie rozciąga się równoleżnikowo na długości około 40 km od przełęczy Sieniawskiej na zachodzie po dolinę Dunajca między Krościenkiem i Zabrzeżą na wschodzie. Południową granicę Gorców wyznacza Dunajec i Krośnica, północno-wschodnią Kamienica i Mszanka, a północno-zachodnią Raba. Tak ograniczony obszar zajmuje powierzchnię ok. 550 km².

Park leży w dorzeczu Dunajca i Raby: w jego obrębie, na linii Obidowiec-Turbacz-Kudłoń przebiega dział wodny tych rzek.

Charakterystyczne dla Gorców są łagodne formy rzeźby o zaokrąglonych i spłaszczonych grzbietach, z silnie wciętymi dolinami potoków, w obrębie których inicjowane są liczne ruchy masowe przekształcające rzeźbę pasma.

W budowie geologicznej Gorców dominują utwory fliszowe płaszczowiny magurskiej. Na bazie tych utworów wykształcają się głównie trzy typy gleb: brunatne, skrytobielicowe i bielicowe.

Klimat charakteryzuje się piętrowością wynikającą między innymi z różnicy wysokości, ekspozycji i nachylenia stoków. Duże znaczenie mają również głębokie, wąskie i silnie zacienione doliny potoków, w których tworzą się swoiste mikroklimaty. W miesiącach wiosennych i letnich pogoda w rejonie Gorców cechuje się dość dużą zmiennością natomiast najbardziej stabilna bywa jesienią.

O utworzeniu parku narodowego w Gorcach zadecydowały szczególne walory przyrodnicze, krajobrazowe, kulturowe i naukowe tego terenu. Jednym z największych bogactw Parku są dobrze zachowane gorczańskie lasy, z typowym dla większości pasm beskidzkich piętrowym układem roślinności, reprezentującym bogactwo zbiorowisk leśnych regla dolnego i górnego oraz duże fragmenty niemal pierwotnej puszczy karpackiej. Taki układ warunków przyrodniczych sprawia, że Park jest doskonałym obiektem badawczym, gdzie na stosunkowo dużym obszarze można prowadzić obserwacje dynamiki naturalnych ekosystemów leśnych jak i procesów regeneracyjnych w drzewostanach zniekształconych przez gospodarkę leśną.

Niewielkie pod względem powierzchniowym polany reglowe są bardzo ważnym elementem decydującym różnorodności występujących w Parku ekosystemów . Tutaj bowiem występuje ponad połowa opisanych z Parku zbiorowisk roślinnych. Wiele gatunków spośród flory naczyniowej Gorców związana jest wyłącznie z polanami reglowymi. Liczną grupę stanowią gatunki górskie zbiorowisk leśnych i łąkowych.

Fauna Gorców ma typowo beskidzki charakter. Dominują w niej gatunki górskie, uzupełniane przez szereg elementów borealno - alpejskich i puszczańskich. Park stanowi ważną ostoję dla gatunków rzadkich i zagrożonych. Występują tutaj duże drapieżniki, szereg ciekawych gatunków ptaków m. in. kuraki leśne, sowy i ptaki drapieżne oraz inne kręgowce.

W przeważającej części krajobraz Parku ma charakter naturalny, z rozległymi lasami reglowymi, w którym występują elementy krajobrazu kulturowego, jakim są w tej części Gorców polany. Przyrodnicze, krajobrazowe i kulturowe walory Parku można poznawać w oparciu o gęstą sieć znakowanych szlaków turystycznych o łącznej długości 74 km, uzupełnioną o drogi leśne, na których dopuszczony jest ruch turystyczny oraz kilka ścieżek przyrodniczych. Na uwagę zasługuje również dobrze rozwinięte w Parku zaplecze edukacyjne.

W sieci ECONET-PL park znajduje się na terenie obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym nr 43M, w sieci CORINE jest to ostoja przyrody nr 619 (Gorce). według klasyfikacji obszarów chronionych IUCN park posiada kategorię II.

Więcej informacji w opisie szczegółowym >>>