Woj. pomorskie, powiat pucki, gmina Krokowa. Teren Nadmorskiego
Parku Krajobrazowego.
Prowincja: Niż Środkowoeuropejski, podprowincja: Pobrzeża Południowobałtyckie,
makroregion: Pobrzeże Koszalińskie, mezoregion: Wybrzeże Słowińskie.
Prowincja: Niżowo-Wyżynna, Środkowoeuropejska, Dział: Bałtycki, Poddział:
Pas Równin Przymorskich i Wysoczyzn Pomorskich, Kraina: Brzeg Bałtyku, Okręg
Środkowy.
Ok. 0,1 m n.p.m. - do 4 m n.p.m.
Powierzchnia 56,23 ha, rezerwat utworzony w 1959 r.
Rezerwat leży na dnie rozległej, zabagnionej i zatorfionej niziny nadmorskiej, rozciągającej się między pasem wydm nadmorskich a wysoczyzną polodowcową. W rezerwacie występują torfy o miąższości do 1,5 m, namuły i niskie wydmy (do 4 m wys.) oraz płaskie pola przewianych piasków.
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Rezerwat znajduje
się na płn. - wsch. krańcu Regionu Pomorskiego (BP)
Klimat o cechach klimatu morskiego odznacza się: niewielką amplitudą roczną średnich temperatur miesięcznych (17,9oC), krótką i łagodną zimą, dość krótkim i relatywnie chłodnym latem, dużą sumą opadów (ponad 630 mm/rok), wysoką wilgotnością powietrza.
Rezerwat leży między dwoma odnogami koryta rzeki Piaśnicy, kilkaset metrów od ujścia do morza. Zachodnia odnoga rzeki zanika, m. in. wskutek wykopania dużego kanału odwadniającego w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Okresowo w wyniku sztormowych spiętrzeń wody w Bałtyku wody Piaśnicy rozlewają się, zalewając lub podtapiając niżej położone części rezerwatu.
Na najniżej położonych torfach powstały gleby torfowe z torfów niskich, gleby mułowe, rzadziej mady, z przesuszonych torfów w wyższych położeniach - gleby murszowe, a na wydmach - gleby bielicowe i rdzawe.
Pod względem powierzchniowym dominują zbiorowiska leśne: na torfach głównie acidofilny las dębowo-brzozowy, a na wydmach - acidofilnylas bukowo-dębowy. Spośród zbiorowisk nieleśnych najważniejszym jest zmiennowilgotna łąka trzęślicowa, zajmująca największe powierzchnie, oraz zbiorowisko turzycy Buxbauma; oba te zbiorowiska mają tu swe jedyne stanowiska w woj. pomorskim (przypuszczalnie na całym Pomorzu) i jedne z nielicznych w kraju. Na granicy lasu oraz w kompleksie łąk występują zarośla woskownicy europejskiej Myrico-Salicetum, a wzdłuż Piaśnicy - szuwary, głównie trzcinowe.
Flora rezerwatu liczy 308 gatunków roślin naczyniowych. W tej liczbie 34 to gatunki specjalnej troski (w tym 13 podlegających całkowitej ochronie, 7 wymienionych na Liście roślin zagrożonych w Polsce (1992) i 28 wymienionych na liście gat. zagrożonych Pomorza).
Do najcenniejszych składników flory należą: mieczyk dachówkowaty, kosaciec syberyjski, turzyce: Buxbauma, Hartmana, Hosta i pchla, selernica żyłkowana, fiołek mokradłowy, wrzosiec bagienny, okrzyn łąkowy, podkolan biały i zielonawy. Wiele z nich posiada tu jedyne stanowiska w regionie.
Nie była przedmiotem badań.
W rez. brak zabytków. Najbliższym jest gotycki kościół i klasztor w Żarnowcu z XIII-XIV w. (w odl. 4 km). Zachodnie (obecnie zanikające) ramię Piaśnicy od XVI w. stanowiło granicę Polski i Pomorza, w okresie zaborów - Prus Zachodnich i Pomorza, w latach międzywojennych - Polski i Niemiec.
Celem ochrony jest zachowanie unikatowego kompleksu przestrzennego rzadkich i zagrożonych wyginięciem ekosystemów łąkowych, niskoturzycowych, szuwarowych, leśnych i zaroślowych, z właściwymi dla nich gatunkami, z których liczne są zagrożone wyginięciem w skali regionu i kraju.
Ograniczenia zgodnie z art. 23a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37 ).
Jedyną trasą zwiedzania jest droga we wschodniej części rezerwatu wzdłuż Piaśnicy.
Projektowana ścieżka dydaktyczna prowadzi drogą i przecina wszystkie typy ekosystemów chronionych w rezerwacie.
Informacja przy wejściu do rezerwatu na południownym skraju. Dojazd do rez. autobusem z Wejherowa i Pucka do przystanku przy jez. Żarnowieckim, skąd 3 km pieszo wzdłuż Piaśnicy (tą samą drogą dojazd samochodem).
Obiekt znany już w latach 80. XIX w., propozycje objęcia ochroną od lat 20-tych XX wieku. Rezerwat utworzono w 1959 r. Od ponad 20 lat jest to obiekt modelowy w multidyscyplinarnych badaniach nad dynamiką szaty roślinnej oraz metodyką ochrony przyrody.
Obiekt podlega Wojewódzkiemu Konserwatorowi Przyrody w Gdańsku, nadzór sprawuje Nadleśnictwo Wejherowo.
Zmiany warunków wodnych, zaniechanie dawnych ekstensywnych form użytkowania, potencjalnie presja rekreacyjna z sąsiedztwa.