Holarktyka
od lasotundry na północy po lasostepy
i stepy na południu. Notowana bardzo nielicznie
w różnych częściach Polski, najrzadziej w Małopolsce, na Śląsku, Mazowszu, Kujawach
i w regionie łódzkim. ![]()
Stwierdzony w parkach narodowych: ![]()
Gatunek wykazujący roczne fluktuacje, szacunkowo w całej Polsce gnieździ się 20 -100 par. Najważniejsza ostoja tej sowy znajduje się w basenie Biebrzy, inne ważne wykazano znad Warty, Bzury poniżej Łęczycy oraz z Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego.
Zasiedla tereny bagienne i zaroślowe, zwłaszcza podmokłe doliny rzeczne, podtopione łąki i pastwiska, ugory, zręby i uprawy leśne. Łowi głównie drobne gryzonie, najczęściej norniki. Poluje tak nocą jak i w dzień, penetrując w niskim locie zajmowane terytorium. Gniazdo zakłada na ziemi w płytkim zagłębieniu wyścielonym materiałem roślinnym, zwłaszcza suchą trawą, zwykle pod osłoną krzewów lub nawisających traw. Gnieździ się raz w roku, samica składa 4-7 jaj, czasem nieco więcej. Młode wykluwają się po 27 dniach wysiadywania, opuszczają gniazdo po 10-17 dniach od wyklucia, zanim osiągną samodzielność i zdolność do lotu. Ptak wędrowny, czasem tworzy zgrupowania noclegowiskowe. W niektóre lata (co wiąże się z wcześniejszym masowym występowaniem gryzoni), pojawia się w większych niż zwykle ilościach, stwarzając wrażenie inwazji.
Jest ptakiem siedlisk wrażliwychi podlegających silnym zmianom antropogenicznym (melioracje, osuszanie, zabudowa dolin rzecznych), toteż jego stan populacyjny spada by w sprzyjających latach nieco się poprawić. Wg "Polskiej czerwonej księgi zwierząt" (2001) należy do gatunków narażonych (kat. VU). Objęta ochroną gatunkową (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), Konwencją Berneńską (Appendix II) i Dyrektywą Ptasią UE (Annex I). W niektórych miejscach korzysta z ochrony obszarowej (np. w Biebrzańskim PN) i systemu ochronnego Konwencji Ramsarskiej (np. rez. Słońsk, rez. Jezioro Łuknajno).