Park narodowy utworzono na terenie największego, najbardziej naturalnego w Polsce oraz w Europie Środkowej i Zachodniej kompleksu torfowisk niskich. Rozpościerają się one w Pradolinie Biebrzy na długości ponad 140 km i szerokości 1-4 km w części północnej doliny, 30-40 km w części środkowej i 10-15 km w części południowej. Zajmują łącznie powierzchnię około 195 tys. ha. Z tego 59.223 ha zajmuje Biebrzański Park Narodowy - największy z polskich parków narodowych.

Kotlina Biebrzy podzielona jest dwoma przewężeniami na trzy części zwane basenami. Pierwsze przewężenie- na odcinku między Sztabinem a Krasnymborem oddziela basen północny od obszernej części środkowej, czyli basenu środkowego. Drugie przewężenie - w rejonie Osowca -rozdziela basen środkowy od południowego.

Rozciągającą się na długości 140 km Pradolinę Biebrzy charakteryzuje z jednej strony - monotonny, równinny charakter olbrzymich - płaskich obniżeń torfowisk - z drugiej zaś - kontrastowo zróżnicowane formy rzeźby w postaci otaczających Kotlinę staroglacjalnych wysoczyzn, ostańców morenowych oraz systemów wydm.

60% powierzchni Pradoliny stanowią mokradła i składające się nań hydrogeniczne utwory glebowe - głównie torfy. Pozostałą powierzchnię zajmują wyspy morenowe, równiny sandrowe i tarasy dolinne.

Rozległość obszaru, zróżnicowanieform rzeźby, utworów glebowych i klimatu spowodowało wykształcenie niezwykle bogatej i różnorodnej szaty roślinnej. Czynnikami, które najsilniej ją różnicują są warunki wodne. Osobliwością szaty roślinnej są zachowane typowo wykształcone strefy ekologiczne, oraz obecność dużej liczby gatunków borealnych i reliktów glacjalnych. Dominują zbiorowiska szuwarów, turzycowisk trawiastych i mszystych, mechowisk turzycowych. Roślinność leśną (30% powierzchni Parku), tworzą bagienne olszyny, brzeziny, bory bagienne, bory sosnowe oraz lasy lipowo-grabowe (grądy).

Pierwotność oraz odmienność Bagien Biebrzańskich sprawiają, że zachowała się i bytuje tu właściwa im fauna związana z naturalnymi ekosystemami bagiennymi i wodnymi.

Bagna Biebrzańskie są najważniejszym w całej Europie Środkowej i Zachodniej obszarem lęgowym wielu gatunków ptaków związanych, że środowiskiem wodnym i bagiennym. Jest to ważna ostoja m. in. wodniczki, bataliona, podróżniczka, sowy błotnej i kulika wielkiego.

Rozległe rozlewiska sprawiają, że Dolina Biebrzy jest co roku ważnym przystankiem na szlaku sezonowych migracji ptaków wodnych. Równie ciekawa jest fauna ssaków, ze szczególnie dużym udziałemi rolą łosia i bobra. Także wśród bezkręgowców, a zwłaszcza pajęczakówi motyli stwierdzono wiele gatunków rzadkich i zanikających.

Krajobraz Bagien Biebrzańskich wyróżnia się na tle całej Polski i Europy wyjątkową wielkością, naturalnością i pierwotnością przyrody. W Parku istnieje dobrze zorganizowana sieć szlaków pieszych, wodnych, rowerowych oraz ścieżek edukacyjnych.

Park został w 1995 r. objęty konwencją RAMSAR, a od 1998 r. specjalnym programem WWF, wspierającym bezpieczny dla przyrody Parku rozwój gospodarczy społeczności lokalnych. Biebrzański PN należy on do najcenniejszych europejskich i polskich parków narodowych . Nie posiada jeszcze kategorii IUCN.

W sieci ECONET-PL rezerwat znajduje się na terenie obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym nr 26M, w sieci CORINE są to 3 ostoje przyrody: nr 103 (Dolina Biebrzy - Basen Północny), nr 107 (Dolina Biebrzy - Basen Centralny) i nr 119 (Dolina Biebrzy- Basen Południowy).

Obejrzyj film video: Bagna w paradolinie Biebrzy

Więcej informacji w opisie szczegółowym >>>