Woj. pomorskie, powiaty: wejherowski, gmina Choczewo i lęborski, gmina miejska
Łeba, przy wsch. granicy Nadmorskiego OChK.
Prowincja: Niż Środkowoeuropejski, podprowincja: Pobrzeża Południowobałtyckie,
makroregion: Pobrzeże Koszalińskie, mezoregion: Wybrzeże Słowińskie.
Prowincja: Niżowo-Wyżynna, Środkowoeuropejska, Dział: Bałtycki, Poddział:
Pas Równin Przymorskich i Wysoczyzn Pomorskich, Kraina: Brzeg Bałtyku, Okręg
Środkowy.
Od 0,5 m n.p.m. do 24,9 m n.p.m.
Powierzchnia 546,63 ha, rezerwat utw. w 1976 r.
Mierzeja
Sarbska powstała w holocenie w wyniku akumulacji
piasku transportowanego przez prądy i fale morskie. Odcięła ona od morza dawną
zatokę, przekształcając ją w ten sposób w przybrzeżne jezioro Sarbsko. Prawie
całą powierzchnię rezerwatu stanowią formy eoliczne,
zbudowane z drobno - i średnioziarnistych luźnych piasków. Są to równoległe
do brzegu morza wydmy wałowe o wysokości do
12 m n.p.m. oraz położone dalej od brzegu wydmy
paraboliczne o wysokości do 24,9 m. Miedzy wydmami znajdują się zagłębienia
międzywydmowe (deflacyjne).
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Rezerwat znajduje
się w płn. - wsch. części Regionu Pomorskiego. (BP)
Klimat o cechach klimatu morskiego odznacza się: niewielką amplitudą roczną średnich temperatur miesięcznych (18,4oC), krótką i łagodną zimą, dość krótkim i relatywnie chłodnym latem, dużą sumą opadów (697 mm/rok), silnymi i częstymi wiatrami, dużą liczbą dni z mgłą.
Z rezerwatem sąsiaduje od południa jez. Sarbsko (pow. 650 ha, śr. głębokość 1,2 m, maks. głęb. 3,2 m). Rezerwat jest pocięty siecią rowów odwadniających zagłębienia międzywydmowe.
Na wydmach panują gleby inicjalne i słabo wykształcone. Wzdłuż jez. Sarbsko gleby torfowo-glejowe i torfowo-murszowe.
Ponad 400 ha zajmują lasy, głównie bór nadmorski w różnych postaciach wilgotnościowych: najsuchsza - chrobotkowa z licznymi porostami naziemnymi, świeża - krzewinkowa z dominacją wrzosu, bażyny czarnej, borówki czernicy i borówki brusznicy oraz wilgotna - z wrzoścem bagiennym, bagnem zwyczajnym i borówką bagienną. Wzdłuż jeziora Sarbsko rozwinęły się olsy - porzeczkowy i torfowcowy oraz brzezina bagienna, a wyjątkowo w zagłębieniach międzywydmowych bór bagienny. Około ¼ powierzchni rez. zajmują nieleśne zbiorowiska wydmowe białej i szarej wydmy - zespół piaskownicy i wydmuchrzycy oraz zespół kocanek i jasieńca. Bardzo niewielki areał zajmują wrzosowiska, budowane przez bażynę czarną lub wrzośca bagiennego, oraz zarośla z woskownicą europejską.
Flora rezerwatu liczy aż 325 gat. roślin naczyniowych, 136 gat. porostów oraz 75 gat. mchów (w tym 17 gat. torfowców). Wśród roślin naczyniowych jest 9 gatunków zagrożonych w Polsce (wątlik błotny, który ma tu jedno z zaledwie 2 znanych stanowisk na Pomorzu Gdańskim, widłaczek torfowy, fiołek torfowy, przygiełka brunatna, wełnianeczka darniowa, turzyca bagienna, rosiczka długolistna, rosiczka pośrednia, długosz królewski).
Występuje tu 15 gatunków objętych całkowitą ochroną (m.in. rosiczka długolistna, rosiczka pośrednia, długosz królewski, widłak wroniec, w. jałowcowy, w. goździsty, woskownica europejska, wrzosiec bagienny, wątlik błotny, widłaczek torfowy). Wśród porostów jest aż 39 gatunków chronionych (m.in. chrobotek reniferowy i płucnica islandzka).
Fauna nie jest rozpoznana. Można oczekiwać, że jest podobna do fauny Mierzei Łebskiej (zob. Słowiński PN).
W rez. brak zabytków kultury, natomiast niewątpliwą atrakcją jest krajobraz rezerwatu, nawiązujący do krajobrazu Słowińskiego PN.
Celem ochrony jest zachowanie unikatowego krajobrazu nadmorskiego, a w szczególności wydm nadmorskich i wykształconych na nich zbiorowisk roślinnych.
Ograniczenia zgodnie z art. 23a ustawy o ochronie przyrody z 1991 r. (przed nowelizacją art. 37).
Brak wyznaczonych tras.
Brak.
Dojazd od zachodu z Łeby lub od wschodu z Ulinii.
Pierwotnie proponowany do ochrony w ramach Słowińskiego Parku Narodowego. Rez. o pow. 546,95 ha utworzony zarządzeniem MLiPD z dn. 10.11.1976 r.
Obiekt podlega Wojewódzkiemu Konserwatorowi Przyrody w Gdańsku, nadzór sprawuje Nadleśnictwo Lębork.
Penetracja turystyczna.