Dendrocopos leucotos (Bechstein, 1803)

Rodzina - Dzięciołowate Picidae

Rząd - Łaźce Piciformes

Rozmieszczenie

Dzięcioł białogrzbietyEuropa Wschodnia od środkowej Skandynawii i Bałkanów po Kamczatkę i Japonię w Azji. Wyspowe stanowiska utrzymuje w Pirenejach i Alpach. Zasiedla Polskę wschodnią: kompleksy leśne (np. Puszcza Augustowska, P. Piska, P. Białowieska) i łęgi nadrzeczne (np. nadbiebrzańskie) na Polesiu, okolice Warszawy, Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie, Roztocze Środkowe, Pogórze Przemyskie z masywem Turnicy, Bieszczady, Beskid Niski, Gorce i rejon Babiej Góry. Pojedyncze stanowiska notuje się w różnych częściach wschodniej Polski. Prawdopodobnie gnieździ się też w rejonie Świętokrzyskim, Puszczy Knyszyńskiej i nad Jeziorem Oświn (rez. Jezioro Siedmiu Wysp). Populację nizinną zalicza się do gatunku nominatywnego D. l. leucotos (Bechstein, 1803), natomiast górską do podgatunku karpackiego D. l. carpathicus (Buturlin, 1907). mapa występowania

Stwierdzony w parkach narodowych:

Wielkość populacji

Nieznana, prawdopodobnie kilkaset par lęgowych. Największe populacje tworzy w Puszczy Augustowskiej, P. Białowieskiej, Bieszczadach, Beskidzie Niskim i Gorcach.

Biologia i ekologia gatunku

Stare lasy liściaste i mieszane, najczęściej łęgowe i buczyny. Dziuple wykuwa w wilgotnym, częściowo zbutwiałym drzewie, gdzie zakłada gniazdo i składa 3-5 jaj. Wysiadywanie (przez obu rodziców) oraz rozwój młodych do wylotu trwa w sumie około 6 tygodni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Żywi się głównie owadami i innymi bezkręgowcami wydobywanymi z pni drzew oraz z powierzchni kory. Zimą i jesienią pobiera też pokarm roślinny, zwłaszcza jagody i nasiona. Terytoria osobnicze utrzymuje cały rok.

Zagrożenie i ochrona

Gatunek zagrożony z powodu rzadkości i na ogół niewielkiej liczebności lokalnych populacji, a także ze względu na straty siedliskowe - wyrąb starych lasów, niszczenie łęgów i grądów nadrzecznych. W Polskiej czerwonej księdze zwierząt (2001) zaliczony do grupy gatunków niższego ryzyka (kat. NT). Podlega ochronie gatunkowej (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), Konwencji Berneńskiej (Appendix II) i Dyrektywie Ptasiej UE (Annex I). Część ostoi korzysta z ochrony rezerwatowej sensu lato (np. Białowieski PN, Biebrzański PN, Bieszczadzki PN, Roztoczański PN, Gorczański PN, Magurski PN, Świetokrzyski PN, rez. Jezioro Siedmiu Wysp, rez. Turnica).

Źródła informacji

Zobacz także

Opracowanie


<<< lista gatunków >>>