Woj. zachodniopomorskie, powiat gryfiński, gmina Cedynia, tuż przy granicy
polsko-niemieckiej, około 5 km na południe od Cedyni. Teren Cedyńskiego
Parku Krajobrazowego.
prowincja: Niż Środkowoeuropejski, podprowincja: Pojezierza Południowobałtyckie,
makroregion: Pradolina Toruńsko-Eberswaldzka, mezoregion: Kotlina Freienwaldzka.
Prowincja: Niżowo - Wyżynna, Środkowoeuropejska, Dział: Bałtycki, Pododdział:
Pas Równin Przymorskich i Wysoczyzn Pomorskich, Kraina: Pomorski Południowy
Pas Przejściowy, Okręg Brzegu Pradoliny Noteckiej.
3,8 - 6,3 m n.p.m.
Powierzchnia 46,23 ha, użytek ekologiczny utw. w 1993 r.
Użytek ekologiczny obejmuje fragment starorzecza, położonego na terenie niskiego, tzw. zalewowego tarasu (lub "niskiej, tzw. zalewowej terasy") doliny Odry. Taras ten (terasa) stanowi płaski teren zbudowany z torfiastych namułów, mułków oraz piasków rzecznych osadzonych w holocenie. W ich podłożu występują utwory piaszczysto-gliniaste ostatniego plejstoceńskiego zlodowacenia, tzw. zlodowacenia północnopolskiego (bałtyckiego).
Strefa umiarkowana, klimat przejściowy. Rezerwat znajduje
się na płn. - zach. krańcu Regionu Śląsko-Wielkopolskiego
(O), gdzie występuje jeszcze wyraźne, łagodzące
oddziaływanie oceaniczne.
Wody płynące i stojące stanowią w okresach normalnych warunkach meteorologicznych co najmniej 10% powierzchni użytku, a w okresach wysokich poziomów wód w Odrze obszar bywa nawet w całości zalewany.
Występują tu głównie mady rzeczne piaszczyste, piaski rzeczne, spotykane są również zalegające torfy głębokie i płytkie.
Dominują tu tereny bagienne porośnięte turzycami, trzciną, wikliną i olszą bagienną, z typowymi ekosystemami wód płynących i stojących; ponadto łąki i pastwiska. Stwierdzono tu co najmniej 17 zespołów roślinnych.
Stwierdzono tu ponad 400 gatunków roślin naczyniowych. Do najciekawszych należą: turzyca ciborowata Carex bohemica, wilczomlecz błotny Euphorbia palustris, starzec bagienny Senecio paludosus.
Występuje tu znaczna liczba gatunków zaliczanych do chronionych, rzadkich, ginących i zagrożonych wyginięciem, do których należą między innymi: traszka zwyczajna i grzebieniasta, kumak nizinny, ropucha szara i paskówka, żaby zielone i brunatne.
Szczególnie interesujący jest świat ptaków. Teren ten jest jednym z większych
tokowisk batalionów. Gniazdują tu perkozy, bociany, łabędzie,
gęgawy, bąk, kaczki właściwe i grążyce, ohar, siewkowce,
w tym rycyk, kulik wielki, kszyk, brodźce, 
biegus
zmienny, sieweczki, ostrygojad, a także kilkadziesiąt gatunków ptaków śpiewających,
w tym wąsatka, podróżniczek, zimorodek, dudek, zalatujące
na żer bieliki, rybołów, gadożer, kanie.
W okresie przelotów obszar ten jest noclegowiskiem, gdzie jednorazowo przebywa do 40 tys. gęsi, kaczek i siewkowców. Występują tu licznie cenne gatunki ssaków, takie jak bóbr europejski, wydra, gronostaj, łasica.
Rozlewisko Odry ciągnące się na długości około 7 km pomiędzy drogą i nurtem Odry. Z drogi tej oraz nieczynnego wiaduktu kolejowego w Siekierkach użytek ten jest doskonale widoczny w całej krasie. W południowej części znajdują się pozostałości osadnictwa z okresu kultury łużyckiej. Obszar użytku zlokalizowany jest w historycznym miejscu zwycięskiej bitwy wojsk Mieszka I i jego brata Czcibora z niemieckimi wojskami margrabiego Hodona w 972 r. oraz forsowania Odry w 1945 r. w trakcie Operacji Berlińskiej.
Ochrona rozlewiska oraz starorzecza Odry, a także fragmentu łąk i pastwisk; będących miejscem rozmnażania się, żerowania, odpoczynku i zimowania licznych gatunków ptaków, płazów, gadów i ssaków.
Teren udostępniony dla prowadzenia gospodarki kośno-pastwiskowej. Również pewne fragmenty są udostępnione dla wędkarstwa sportowego i rybactwa śródlądowego.
Teren znajduje się pomiędzy brzegiem Odry, stanowiącym jednocześnie granicę państwa, a drogą wojewódzką nr 126 przebiegająca przez Kostrzynek i Starą Rudnicę (łączy Osinów Dolny z Siekierkami).
Ponad sto lat temu było to stare koryto Odry. Do końca lat 80-tych teren ten był intensywnie wykorzystywany dla celów rolniczych. Obecnie jest odłogowany. Grunty w większości są przejęte lub wydzierżawione przez administrację parków krajobrazowych.
Dyrekcja Parków Krajobrazowych Doliny Dolnej Odry.
Rozporządzenie Nr 7/93 Wojewody Szczecińskiego z dnia 28 kwietnia 1993 r. w sprawie uznania za użytek ekologiczny obszaru łąk i nieużytków na terenie Cedyńskiego Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Wojew. Szczecińskiego nr 5 z 1993 r., poz. 62).
Rozporządzenie Nr 3/93 Wojewody Szczecińskiego z dnia 1 kwietnia 1993 r. w sprawie utworzenia Cedyńskiego Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Wojew. Szczecińskiego nr 3 z 1993 r., poz. 49).