Gatunek
o zasięgu transpalearktycznym, w Europie gnieździ
się w całej strefie umiarkowanej, borealnej i
częściowo subarktycznej. W Polsce występował prawie na całej nizinnej części
kraju, dziś tylko regionalnie i lokalnie, głównie nad Biebrzą i Narwią, w dolinie
Noteci i Bzury, oraz na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. 
Stwierdzony w parkach narodowych: 
Szacunkowo 700-800 par lęgowych w całym kraju. Liczniejszy jest na przelotach, zwłaszcza na Wybrzeżu Bałtyckim.
Rozległe kompleksy łąk, bagien i torfowisk, najczęściej w dolinach rzek i na pojezierzach. Gnieździ się raz w roku, lęgi rozpoczyna przeważnie w drugiej połowie kwietnia i pierwszej dekadzie maja. Gniazda zakłada w małym zagłębieniu, zwykle w kępie zalanych turzyc, rzadziej na suchym terenie. Składa 4 jaja, rzadziej 3 lub 5, które obydwoje rodzice wysiadują na zmianę przez 26-30 dni. Młode są typowymi zagniazdownikami, zaraz po wykluciu się opuszczają gniazdo. Żywi się bezkręgowcami, w niewielkim stopniu pokarmem roślinnym. Monogamiczny, wędrowny.
Wyginął na licznych stanowiskach w południowej i środkowej Polsce, głównie wskutek osuszania i przekształcania siedlisk bagiennych (np. łąki nad Drwinką w Puszczy Niepołomickiej, Krowie Bagno pod Włodawą). Objęty ochroną gatunkową (Dz. U. nr 13 z 1995 r., poz. 61), Konwencją Berneńską (Appendix III), K. Bońską (Appendix II), pośrednio także Konwencją Ramsarską oraz Dyrektywą Ptasią UE (Annex II/2). Chroniony też wraz z ostojami lęgowymi przez Biebrzański PN, Narwiański PN, Poleski PN i Słowiński PN, a także przez niektóre rezerwaty przyrody (np. były rez. Słońsk). W nowej "Polskiej czerwonej księdze zwierząt" zaliczony do gatunków zagrożonych jako kat. wysokiego ryzyka (VU).